"Testimony Of Safety."

     It was 3:30 in the morning yesterday when my dad and I left our house to ply the utility vehicle (the yellow multicab) that I took home from the owner's house last Thursday night.  My father and I usually pray just after we wake up and before we leave our house. That morning, I felt so tedious, want to sleep more, but there's this urge that lifts me up to come along with my father at his driving.

   After all the bathing and brushing of teeth, I stepped inside the cab and my father drove all the way to Daang Hari.

    As he was driving, there was an urge again inside of me to pray for more, for I felt such unease that I can't explain, as if I am wandering, and sensed that there's something that will happen. Then, I speak shortly in toungues. I know the Holy Spirit is leading me at that time so I followed it.

   Then at 4am, we stopped in the corner at the intersection of Daang Hari in Molino, and we waited for passengers to ride at the multicab. It was our first trip. While waiting, I stepped down, and walked a short distance from the vehicle, and continued in speaking toungues softly, and after that, I've said my prayers, asked for His divine protection, and His blessing as we ply throughout the day.

    As I've finished praying, I felt such lightness in my feeling and became confident in our trip.

     After 15 minutes, we left, the cab was close to full but haven't occupied all the available seats yet for we are having up and down passengers which gives good profit for our trip.

    As we traverse the road, running at 50 km/hr, we heard a short, screeching noise, when the wheels move along at every uneven section of the road and an unusual vibration that resonated underneath the cab. I was sitting at the front, beside my dad, for I was collecting the fares then. And we saw two passengers at Seaside, I gave the front seat to them, and decided to hang at the step board so that I could find where the noise came from.

     Then we moved again.

    Now, we are running in a full seating capacity, carrying 18 persons including my dad, two passengers at the front, 14 passengers at the back, and I, hanging.

     I first jumped at the step board, and I supposed it was just a cracked weld on it, so I said to my dad that there's no problem.

     Then, I looked down at the left side of the cab, and it was like my eyes were directed straight on the rear side of the wheels.

    To my surprise, because of what I've found out, I shouted, "Pa, tabi mo muna, tabi mo muna, may titingnan ako saglit!". Then, my father stepped the brakes to stop the fast-paced multicab, and parked at the front of Ilang-Ilang gate at T.S.Cruz Subdivision and stepped down. I was greatly startled, our wheels have been disaligned to the point that it will hit the gutter of the running board of the body. I checked the chassis part of the cab. Then, I told him, "Pa, tumabingi yung gulong natin, naputol yung madre ng molye (leaf spring) sa likod, buti di tumama sa tangke." Then he replied, "O, san naputol?". I replied back, "Sa gitna. Pabababain ba natin yung mga pasahero?". "Hindi na, Paul. Dahan-dahan na lang natin itakbo, wala silang masasakyan dito. Kaya pa iyan", he confidently replied back.

      So my dad continued to drive the cab in a slow paced run so that we may still convey the passengers for there were no utility vehicles that were plying at that early time and jeopardize their safety in the place.

      So we've made to convey all of them at their respective destination up to the last passenger.

     Then, we arrived at Alabang City Terminal. I removed the wheels, and it was confirmed, the leaf spring was cut into two. I also realized that, if the wheels have hitted the gutter of the running board which has a sharp edge finish in its corner, it have been exploded and made a severe accident that morning.

      My father and I thanked God after that moment.

         

     I can really say that it was God. Its His divine protection that protected us. Its His angels that he had sent to hold the parts of the wheels and made it still intact. We're not fully aware of the accident that is a hundred percent for sure that can happen but it was avoided through such prayer and intercession. 

    While we're driving home, we decided not to pick-up passengers and I texted to my dad's operator to let him know what happened to his vehicle that he has also used the whole day plying before I took it last Thursday night.

   Then I said to my dad, "Pa, kaya pala ganun ang pakiramdam ko kanina, tinatamad ako pero parang may nag-uudyok sa aking mag-pray kanina." Then He said, "Holy Spirit iyon, 'nak. Tinatamad din kaya ako bumangon, pero nag-pe-pray din ako habang nag-da-drive kanina."

     That situation proved me again about how the Holy Spirit works. As I pray, I continually ask this to the Holy Spirit that he may guide me into all truth and wisdom and reveal the things to come. And He didn't fail.

      I really, really thanked God for His protection. I was imagining if things weren't work that way, probably, things have happened much worse than I thought.

      It was His power that made us protected and secured. Not only for us but for the passengers that were riding inside the multicab as well.

               

    For the operator, it was a natural occurrence for the parts of the vehicle to be ruptured. For the passengers, it was a usual thing for them. For my dad, it was a passed opportunity to earn a good profit (kita) that day. Well, the multicab was fetched yesterday, and as you read this, it is now running in good condition and plying now at its designated route.

      Let God be glorified! We were in the verge of life and death situation but he chose to make all of us be protected in His hands. For them, they look it as nothing. But for me, it was a miracle. : D

                 

"Ala-ala ng Aking Mga Kinita."

        Sa tuwing nakikita kami ni tatay na may hawak kaming pera na kinita namin sa mga side-line na pinapasok naming magkakapatid, magkukwento ang tatay tungkol sa mga karanasan niya nung binata pa siya nang kasing-edaran niya kami at ibinabahagi niya sa amin kung paano siya kumita ng salapi upang masustena niya ang kanyang sarili nung mga panahong siya'y nag-aaral pa.

     At naikonsidera ko, tanging alaala na lamang ng kanyang isipan ang nagsilbing tagapagtala ng kanyang mga karanasan. Naisip kong isulat naman ang sa akin, dahil mapagpakumbaba kong masasabing nagkaroon din ako ng mga karanasang di malilimutan katulad ng kay tatay na habangbuhay nang nakaukit sa aking kasaysayan.

   Narito ang mga gawaing pinasukan ko habang ako'y estudyante pa lang at tuwing baksayon, (miski kahit may pasok din) na pinaglalaanan ko ng panahon upang kumita ng kaunting salapi sa panahon ko. At mga napag-ninilay-nilayan ko kapag ginagawa ko iyon.

Pintor
     Tuwing bakasyon ay parati akong kinokontak ng highschool teacher ko na pinturahan yung klasrum na pinagkaklasehan niya. Usapan na namin iyon kapag katapusan ng klase. Panata ko na din upang maalala ko ang eskwelahan ko na naging bahagi na rin ng aking magagandang alaala nung hayskul pa ako. Nakakatipid din kasi si sir kapag ako tumitira ng pagpipinta. Nalulungkot lang nga ako kasi parati akong pinapahirapan ng mga batang huling nagklase doon dahil tadtad ng bandalismo na pentel pen at bolpen ang ginamit na kay hirap burahin kung di mo pagtatyagaang burahin ng thinner o gaas sa pader. Salamat sa pintura at thinner. Kung paano nadumihan ng mga sulat nila ang pader ng room nila ng isang school year ay mawawala sa anim na oras ng pagpipinta. Sapat na ang tres-syentos na binibigay ni sir pagkatapos ko mapinturahan ang loob at labas ng apat na sulok ng silid na iyon


Encoder
     Sa bawat grading period sa highschool ay tinatawagan ako ni highschool teacher ko na mag-encode ng grades dahil sa di na niya kaya na gawin mag-isa. Isipin mo, anim hanggang pitong seksyon ang hawak mo na may animnapung estudyante kada isang seksyon tapos iisa-isahin mo iyong aayusin. Naintindihan ko sa puntong iyon ang hirap ng bawat gurong nagtuturo sa public schools tapos ang liit ng sweldo nila, dami nang pinapagawa. Masasabi kong isa sila sa mga napapanahong bayani sa bayan natin na di minsan nabibigyang pansin. Mga tatlong araw namin ginagawa iyon. Nang maipasa ng K-12 curriculum, lalo pa kaming nahirapan. Mga isang linggo naming tinarabaho  iyon. Bigyan lang ako ng isang-daan ng titser ko, maligaya na ako, panggamit kong pamasahe sa skul kinabukasan.


Mekaniko
       Actually, sa pinapasadahang sasakyan lang ako ni tatay nag-memekaniko. Mahal kasi pag sa labas pinagawa. Sa walong taon na pamamasada kasama ni tatay ay natutunan ko sa kanya kung paano mag-ayos ng multicab at malaking bentahe iyon dahil di na namin kailnangang magpagawa sa labas at singilin kami ng mahal. Nahinuha kong kapag meron kang karunungan ay makakatulong sa iyo ng malaki. Dahil may alam kami ni tatay sa pag-aayos ng sasakyan, malaki ang natitipid ng may-ari. Ayos na siento-singkwenta kapag madali hanggang dalawang daan kapag medyo mabigat ang gagawin.


Kolektor ng Pamasahe
    Sa terminal ng mga multicab sa ruta namin, minsan ay pinapagsingil ako ng mga tropa. Tapos kada multicab ay bigyan nila ako ng lima o sa iba, sampung piso bilang tip sa pagsingil. Minsanan ko lang iyon ginagawa pag walang taga-singil sa amin. Umaabot din ng siyento-singkwenta pag naipon na sisimulan ko ng alas-singko nang hapon hanggang gumabi.
     Napatunayan ko sa sarili ko ang katagang ito habang ginagawa ko ito, kapag ang maliit, kapag naipon ay lumalaki din pala.
     Kapag biyahe naman ni tatay o kung yung may-ari yung bibiyahe, sinasamahan ko silang pumasada, at ako naman ang nangongolekta. Medyo katawan mo lang ang isususog mo dahil para kumita ay kailangang tanggapin mo ang usok at alikabok sa daan. At kapag nakauwi na kami, magpupunas ako ng bimpo at makikita ang matinding usok na kumakapit sa akin kapag hinagod na nito ang mukha't kamay ko bago matulog. Sa buong maghapon, ay bibigyan nila ako ng isang daan, para may panggastos din ako kahit papaano.


Runner
       Ito naman ay kapag may gustong ipaasikaso sa akin yung mga kaibigan ko at ipabibilin sa akin na ipagawa para maayos ang isang bagay o kung may gusto silang ipabayad na mga bills and payments. Binibigyan ako ng mga nagpapalakad sa akin ng mula isa hanggang dalawang daang piso.


Sticker Stamper
     Aksidente ko lang natutunan ang gawaing ito. Sinalo ko ito nang hindi na nagkakabit ng sticker ang dapat gagawa nun na kontak ng operator ni tatay sa pamamasada. Yun iyong "May Reklamo Ka? Itawag sa LTFRB.." na ikinabit ko sa gilid ng mga multicab alinsunod sa memorandum na ipinalabas ng LTFRB na kailangang kabitan ang mga pampasadang sasakyan sa buong bansa. Sa kooperatiba lang namin ako nagkabit. Medyo kumita din naman ako ng maganda na siyang nakatulong sa akin at nakapagbigay din ng pambaon sa mga kapatid ko.


Helper
    Minsan, kapag kailangan ng manpower, or reinforcements para mapabilis ang trabaho, kinokontak ako ng mga nakakakilala sa akin. Depende sa kung ano ginagawa nila. Gagawin ko naman ng may husay kahit maliit lang ang trabaho. Isa riyan ay yung aming pastor sa Sta. Rosa, o kaya yung kakilala ni tatay sa bahay, o kaya yung co-teacher ng highschool teacher ko, na gustong magpatulong.
    Tapos binibigyan nila ako ng kahit pampamasahe na siyang ipinagpapasalamat ko sa kanila.


     Napaunawa sa akin ng mga karanasang ito ang tunay na realidad ng paghahanap-buhay. Kung paano mo kikitain ang kulay ubeng papel sa buong maghapon at kay daling dumaan sa kamay kapag ginastos. Ngunit sa kabila noon ay nailalagak ko ang aking mga oras sa mga kapaki-pakinabang na mga bagay, na nakalinya sa bagay na sinanay ko nang gawin, ang makapaglingkod.
     Ang perang kinita ko sa mga gawaing ito ay nagamit ko na. Bagkus, wala na. Pero ang mga karanasan ko rito ay mananatili habang-buhay sa aking isipan at pagkaunawa sa ilang mga bagay-bagay.
    At sa pagtanda ko, marahil mabalikan ko ang sulating ito at maipabasa ko sa magiging anak ko kung ano ang pinagdaanan ng kanilang ama katulad ng ginagawa sa amin ni tatay. Marahil magiging dahilan ito upang mamulat sila at maging responsable sa kanilang mga ginagawa na siya ring ipinaunawa sa amin ni tatay sa panahong ito.
    Dahil sadyang napakabilis dumaan ng panahon. Kahit papaano ay masasabi kong naitala ko ang mga pangyayaring ito na magiging parte na lamang ng aking alaala. : D