"Because Of Perfect Love."

Verse:

What can I do for You?

What can I bring to You?

What kind of song would You like me to sing?

‘cause I’ll dance a dance for You

Pour out my love to You

What can I do for You Beautiful King?

What can I do for You?

What can I bring to You?

What kind of song would You like me to sing?

‘cause I’ll dance a dance for You

Pour out my love for You..

Yeah..

(Lord, what do You want me to do for You? I want to serve you in the best way I know. I want to serve you in the most pleasing, most perfect, most acceptable yet humble way that I know. I don’t have it all but there are some things that I have that can be useful in serving you. Let my service for you suffice your need. Say it and I’ll do it wholeheartedly.)

Chorus:

‘Cause I can’t thank You enough

‘Cause I can’t thank You enough

(That’s the best thing I know how to respond to your goodness glorifying you with every simple things that I do.)

Verse:

What can I do for You?

What can I bring to You?

What kind of song would You like me to sing?

I’ll dance a dance for You

Pour out my love for You

What can I do for You Beautiful King?

What can I do for You?

What can I bring to You?

What kind of song would You like me to sing?

‘cause I’ll dance a dance for You

Pour out my love for You..

Yeah..

(Lord, what do You want me to do for You? My life is nothing compared to the good things that you have given, and you’ll be giving more to me, and the things that I do is not enough to compensate for your faithfulness.

You are a silent witness of every event that has been transpired in my life and You’ve proved it that it has reflected my utmost sincerity to follow You and your will and now, still, I utilize the talents you have given me to your kingdom and the beneficial wisdom to use it in every ventures that I know by being a servant to others.

You are worthy to be honoured in my life. How can I pay back to You?)

Chorus:

‘Cause I can’t thank You enough

(Ooh)

But I can’t thank You enough

(All of the words that I tried)

But I can’t thank You enough

(I pour out, I pour out my life)

But I can’t thank You enough

(My Lord, words fail to prove how I’m thankful to you. They are not enough to express how grateful I am.  I want to show my gratitude by doing something for you, something that can satisfy you.)

Cause you’re wonderful.. Yeah

And you’re good to me

You are wonderful

You are good, You are good

You are faithful, You are faithful

You’re never changing

And you’re always so good

Bridge:

And I hear you say

I hear You say..

“You don’t have to do a thing

Simply be with me

And let those things go

They can wait another minute

Wait, this moment is too sweet

Please stay here with me

And love on me a little longer..”

(I’m okay. Don’t be so worried about how you’ll please me and do it by the things that you’re doing. I know that it is just a response that you know you can do. I am well pleased with you. I will never love you more just because you do things all out for me and I will never love you less for you have missed the mark. My love for you is perfect. It will never change.)

And I hear You say..

“You don’t have to do a thing

Simply be with me

And let those things go

They can wait another minute

Wait, wait, just this moment

Is too sweet

Please stay here with me

And love on me a little longer..”

(I want you to realize that I am more concerned about how you sincerely talk to me, how you intimately respond to me, how do you stay with me personally, how do you depend on me uncompromisingly, and how you fully pour out your heart to me. That’s what I long for.)

(I want you to fix your thoughts on me. Don’t be pre-occupied with those things. I want you and only you. I want to embrace you with my arms, sit on my lap, and spend that sweet moment between you and me. I’ll take care of you and your burdens. You can count on me. Why? Only because, I’m crazily in love with you.)

‘Cause I’m in love with You

‘Cause I’m in love with You

‘Cause I’m in love with You

Oh how my heart it burns with You

Ooh, ooh, ooh,

Ooh, ooh ooh

How my heart burns for You.

(Let my love consume you and fill you, let my perfect love satisfy your wants and fill your lacks.)

Ooh, ooh, ooh

Jesus, my heart it burns for You

Ooh, ooh, ooh

Jesus, my heart it burns for You

Ooh, ooh, ooh.

(Oh, Lord. I desire for more of you. I will long for your presence. I will always come to you without hesitation or reservation. Let you alone satisfy my expectation.)

Ooh, ooh, ooh

Ooh, ooh, ooh

How my heart burns for You

Ooh, ooh, ooh

Ooh, ooh, ooh

(My heart longs for you. And in that longing, you have directed me to go back to where I’ve started and what I simply do to you which had pleased you all these years.)

So I’ll wait here at your feet, ooh..

So I’ll wait here at your feet

It’s where I want to be

Your voice I follow

Jesus, You are everything to me

And I pour out my life

Worship at Your feet

Love on You a little longer

Cause I’m in love with You

(Lord, thank you for reminding me. I will choose to be calm as I look up to you without thinking anything. Let that moment be a time of rest, completeness, and serenity. An intimacy that surpasses my reality, a place where your voice will be the only one I will clearly and gently hear.  Where you lead me, I will follow. My life is only yours and I know that you are mine.

So out of my love, I will lay down my whole life in honouring and submitting my life to you, spending my days always considering what you want me to do, and I can only know and do that by taking more time in seeking You, knowing You, and even more, worshipping You. From there, you will guide me, direct me and lead me in the way everlasting.)

I’m in love with You.

(Thank you for loving me, my Lord.

And as a response, I will love you back.)

---------------
This song is titled, "A Little Longer" by Jenn Johnson & Bethel Music.
A response from the song "Unstoppable Love" by Jesus Culture feat. Kim Walker-Smith

Mga Tanong. The Questions.

Bakit mo mahal (hilig) ang pagsusulat?

Sa totoo lang, di ko mahal ang pagsusulat, pero may hilig akong gawin ito. Naunawaan ko na ang pagsusulat ko pala'y isang ekstensyon ng aking pagkatao na kung saan ang mga bawat ideya't kaisipang ibinabahagi ko'y nangungusap sa diwa ng bawat indibidwal at tiyakang sumasalamin sa karunungang ipinapahayag ng buhay at realidad na aking kinamulata't kinabibilangan na maaring makapagbigay ng paalala, instruksyon, kaliwanagan at inspirasyon sa iba.

Naisasakatuparan ng aking pagsulat ang layunin kong ibahagi ang mga bagay na natuklasan ko sa buhay na ito at basagin ang ignoransiyang bumubulag sa mata ng nakararami. Isang beses lang akong mabubuhay at habang nabubuhay ay gumagawa ng sariling kasaysayan. Gusto ko pagdating ng panahon, kahit lumisan ako, meron akong iiwang yaman. Buti na lang, sinagot ng pagsusulat ang aking kagustuhan. Ito'y nagsisilbing tagapagtala din ng aking mga karanasan na tumatalakay sa mga pinagdaanan ko't napagtanto, mga pinagbulay-bulayang kaisipan na puro abstrak na nagiging buháy kapag isinulat na't isinisipi ko sa aking blog na parang isang libro. At gaya ng isang libro, ako'y kanilang mapagkukunan ng kaisipang may katuturan patungkol sa buhay na ito.

Bakit mo mahal (nakahiligan) ang pagmamaneho?

Simple lang. Ayoko magsayang ng oras. Nakakawili kasing mag-drayb at sumama sa pasada. At least naiuukol ko yung oras ko sa isang bagay na kapaki-pakinabang at isa na nga riyan ay ang pagmamaneho. Lumilibot ka na, kumikita ka pa. Isipin mo kung hindi ko natutunang magmaneho, marahil isa ako sa mga tambay ng computer shop na naglalaro ng counter strike, Dota o kung anumang computer games o kaya kain tulog ako sa bahay o marahil ay sa sobrang talino e baka mabaliw ako sa kakabasa ng napakaraming libro sa bahay. Mahirap maging parang isang maliit na batong nakalutang sa kawalan. Pinagtapos ako sa kolehiyo ng gawaing ito. Dito ko dati kinukuha yung baon ko pang-araw-araw. 

Maituturing man itong kalabisan pero kapag nasa manibela na ako't sinimulan ko na ang pagda-drayb, nakakalimutan ko yung mga iniisip ko panandalian kasi nakatuon na ang diwa ko sa pagmamaneho. Sa isang banda naman, kaya nanatili ako sa larangang ito ay dahil nabibigyan ako ng oportunidad na makapaglingkod. Isipin mo, labing-anim na tao ang umaasa sayo'ng maihahatid mo sila sa kanilang destinasyon, kung umaga man, sa kanilang mga papasukang trabaho, at kung gabi ay sa kanilang mga uuwian. Ang maihatid ko ng matiwasay at maingat ang mga pasaherong ipinagmamaneho ko ay fulfilling na para sa akin. Dito ko natatagpuan ang aking kasiyahan na magawa ang tungkuling dapat kong gampanan bilang isang drayber.

Anong nararamdaman mo kapag ginagawa mo mga to?

Sa pagsusulat, nararamdaman kong kapag may ideya ako na dapat maibahagi sa iba na nasa isip ko pa lang, di na ako mapakali, agad-agad akong gagawa ng isang sanaysay, at kapag nabuo ko na ay nagiging payapa ako. At pakiramdam ko'y nalilinang ko na din ang aking sarili. Kapag nagtitiyak ako ng wastong paggamit ng gramatika sa pamamagitan ng patuloy na pag-aaral at pagsasaliksik sa diksyunaryo ay nahahasa na rin ang isip ko at upang mapagbuti ko pa ang paraan ng aking pakikipagtalastas sa iba sa paraang pasulat.

Sa pagmamaneho naman, gaya nga ng una kong nasabi, nakakaramdam ako ng fulfillment at saka satisfaction. Kasi di ako guilty na hinahayaan kong palipasin ang araw ng walang ginagawa. Kasi nakapaglingkod ako ng mahusay sa iba. Kasi nagawa ko ang dapat kong gawin bilang isang matino at matalinong drayber para sa mga pasaherong nakasakay sa multicab na minamaneho ko. Ayun.

Ano ang inspirasyon mo sa pagsusulat at pagmamaneho?

Tao ba ito? Si crush. Joke. Haha. Kidding aside. 

Siyempre, una si Lord. Kung di niya ako binigyan ng gantong mga pananaw sa buhay, saan pa ako huhugot ng inspirasyon? Sawa na akong parating binibigo ng tao.

Pangalawa ay yung oras at panahon ng kalakasan ko bilang isang binata. Ito ang panahon na kung saan kailangan ko linangin ang aking sarili (dulot ng mga bagay na ibinahagi sa akin ng pagsulat) at pagtibayin ang aking determinasyon sa buhay (sa mga bagay na ibinahagi sa akin ng pagmamaneho) [upang lalo pa akong maging responsable].

Pinapasalamatan ko din ang pamilya ko lalo na si tatay. Siyempre, kung di niya ako pinasinayaan, di ko masusundan ang kanyang yapak. Pero nais ko pa siyang lampasan. Sisikapin kong abutin ang mga pangarap ko sa tulong ng Diyos at sa gabay nila bilang mga magulang ko sa akin. Sampung taon na akong nabubuhay sa kalsada. Gusto kong mag-iba na ang daang tatahakin ko. Yung daan na patungo sa buhay na pinagpala at kaalwanan sa ilalim ng kalooban at biyaya ng Diyos.

Gusto ko pagdating ng panahon, titingnan ko na lang ang mga karanasang pinagdaanan ko noon sa hinaharap ang mga istoryang ito na naganap sa akin ay magiging isang magandang alaalang mananatili sa akin habangbuhay.

----------------------

What sparks your art in your writing?

It comes from the gift of observing. This is a major element that makes me mandated to speak out what I see and calls to be known, the reason behind every invisible thought that I will consider that can be a candidate to be transformed into a visible form.

I have found out that many people have failed in this aspect. And because of that, they fail to receive the benefit (actually, the gift) of observing. The ability to understand. Worse, they assuume, judge, criticize, and insinuate yet they haven't applied the term, "watch and learn." I want to avoid that. Through observing, it has given me the desire to record things whenever I have learned or discovered insights from every situation. I have one life, a unique life to live and wanted to make it count. Counted not on ignorance but on purpose.

On the other hand, I don't want to let the lessons I've learned in life stay in me. I want to let it be known to others. Through writing, I can share my life to those readers who will read it and they can glean from it as well. When I have learned something as I see and understand things, reflect on it deeply and relating it in myself, then, there's this inner leading that tugs my heart to write everything that I will discover, let's say ranging from God's word, life's important lessons, society, politics, lovelife, up to those people who shares their life to me which gives me an idea not to repeat the same mistakes that they've gone through in life.

When a certain thought pops up into my mind, I can't help but I'll be looking for a pen and a paper if I'm on an office desk, or if I don't have it, I get my phone and write it on the "notes" section, and if there's this leading that this must be communicated to others, the topic from it will be finalized.

I don't follow any guidelines, but I see to it that I always have the right grammar and the correct flow of ideas. I just write the realities that I see and the experiences that I feel. I believe that nothing beats the original experience, and I could extend the intensity and the gravity of it through the words that I write.

To be honest, I don't have that enough good skills how to write an award-winning essay or the guts to be a professional writer for if you'll gonna take a peek on what kind of environment I am presently exposed with, you'll say that I'm just a typical teenage boy that's innocent in doing such a thing like writing. 

I thank God that he has given me this ability to write things about life and I will always use it, not only to enlighten people's minds, persuade them in the things that I share, and express my sentiment to whatever issues our society is facing today but utilize the major purpose of it as well to share how good, faithful, and real my God is to my life. The latter is much very important than the former.

We belong to a generation where most of them don't want to read. As a form of art, I don't do it to get the applause of men. I do it because I am mandated to give suggestions that are beneficial to the intelligent mind where wisdom and knowledge and perspective flows out in my works which readless persons will never have the beauty and the radiance of it. Never.

What sparks your art in driving? (and how you can relate it as an artist).

Just to give you a background.

Growing up in my teenage years, driving a public utility vehicle, specifically a multicab, was an occupation my dad chose to enter because it was a work in which he can earn fast money to supplant our family's needs. Being at his side as his aide collecting the fares being a small boy back then, going with my dad was a worthwhile leisure for myself aside from studying. I witnessed how driving changed his views and perspective in life which I didn't understand at first.

Until I learned how to drive. Being the observant person that I am, I began to realize that driving in the streets is not really easy as what I've assumed to be. I realize that it is a special kind of work that belongs to a skill that only a transport driver can possess (in our route) in order for him to ply in the same route for 15 to 18 hours a day.

An attentive mind, a strong body, a heart full of patience and understanding (as in, a truckload of it haha), an awareness to drive carefully for the safety of the passengers, controllable speed limits, and a disciplined conduct. Never mind the smokes that they're breathing the whole day, the deprivation of getting adequate sleeps, losing a thousand peso for fuel, degradation of their dignity, long lines of traffic. All these work together to reach an everyday goal for a life of a driver: that is to have a good profit (kita).

Going back to the question, I came to this thought.

I have noticed that driving a public utility vehicle conveying the passengers at their destination is a form of giving service to others. A driver is a driver regardless of what your status is, what course you have finished, what sucesses you have attained, what kind of life do you have, as long as you are in front of the steering wheel, and you receive a pay to make you convey them to where they go, you are a driver.

You are a servant to those who pay your service. Servants push for no options and assume no rights. And I give to this serving environment the credits as to why I delighted myself to have a servant heart. Driving has trained and taught me so much about how I should serve others with a right heart without any hidden interest.

As I've established the idea that driving is a special skill and relate it to the meaning of art, since art is an expression, I do driving because I want to express my fervent desire to serve in a humble yet dignified manner, not only for the sake of profit which is a given reward for my labor, but by doing so makes my life fulfilling and significant in this other side of my world.

"Angklang Nakatarak."

Ang titser ko nung hayskul ay nagplano nang pumunta sa lugar na ito dalawang taon na ang nakakaraan. Hindi kami natuloy nung una naming sinubukan dahil hindi pa gawa ang daan at wala kaming sapat na budget para marating ang lugar pagkat mula Nasugbu ay babagtasin mo ang mahabang biyaheng akyatin sa traysikel at maglalakad ka sa rough road na daan at ilang bundok para marating ang lugar na iyon.

Sa entrada pa lang ng aking pagkukuwento, maiisip mo na na marahil ay sadyang napakalayo ng lugar na aking binabanggit, at sakripisyo ang pumunta sa lugar na iyon. Hindi ka nagkamali. Ganoon ang senaryo apat na taon na ang nakararaan. Ngunit salamat kay Biang.* Ang kanyang butas ay siyang naging aming lusutan na nakaraang taon lamang binuksan.

Si Sir Allan ang siyang contact ng aking hayskul titser doon. Siya ang tanging gurong nadestino sa baryong kinamumuogan ang mga bundok kaharap ang napakagandang dagat tanaw ang Carabao Island at Corregidor. Kaya siya napadpad dun dahil nung nagkabalasahan kung sinong may gustong magturo sa lugar na iyon sa harap ng maraming guro ay walang ibang nagtaas ng kamay kundi siya lang. Siya’y pinalakpakan at naturalmente, sa kanya iginawad ang lugar na ito na mayroong kurikulang pang-elementarya lang nung panahong iyon.

  

          Minarapat na naming iwan ang kotseng dala namin at naglakad kami ng halos isang kilometro mula sa pasukang daang tabi ng baybaying dagat hanggang sa iskul. Mula sa kubong tinatambayan ni Sir Allan na nagsisilbing pahingahan ng mga kasama din niyang mga guro, abot tenga ang ngiti niya nang matanaw niya kaming tatlong papalapit sa kanila. Laking gulat nga niya kung paano kami nakapasok ng ganung kadali sa baryong iyon dahil di basta-bastang nagpapapasok ang mga sekyung nakaposte sa bukana ng daanang iyon kung wala kang bigating padrino na aakalaing mong nagbabantay ng isang exclusive subdivision.

Ang Daan papuntang Barrio Sta. Mercedes, Margondon, Cavite a.k.a Patungan, kung saan nakalagak ang nasabing paaralan.

Pinatuloy niya kami sa kanilang kubo at nagkamustahan ang dalawang dating magkasamang guro noon sa Bacoor Natonal Hgh School-Annex. Ang kanilang mga ngiti sa gitna ng kanilang usapan ay di mapaparis, na umikot sa kani-kanilang buhay matapos nilang maghiwalay ng landas dahil nadestino na si Sir Allan sa lugar na ito at nanatili si Sir Obet na magturo sa Burol.** (Kanang Litrato, sa kaliwa: Sir Obet. sa Kanan: Sir Allan.)

Naikuwento niya sa amin kung paano siya nagsimulang magturo sa ganong kalayo at dulong komunidad na kahit sinong gurong tatanungin ay di tatagal magturo doon. Sa gitna ng kanilang usapan ay umalis muna ako panaglitan upang ikutin ang nasabing compound ng paaralan. Naisip ko na ito’y pinondohan ng gobyerno upang maitayo ang mga silid aralan. Napansin ko din na may isang two storey buliding na hindi natapos. Iniisip ko din na ang kuryenteng ginagamit nila ay pinapatakbo ng Meralco para sa bentilasyon ng mga silid aralan. Nakita ko din ang kapayakan ng pamumuhay ng mga bata dahil ang lahat ng mga estudyante ay naka-tsinelas. 

      

   Matapos akong magmasid ay binalikan ko sila sa kubo, at nagpahanda si Sir Allan ng aming tanghalian sa kantina ng kanilang iskul at inihain sa amin ang kanilang nakayanan. Maming dilaw na hinaluan ng gulay, maraming fishball na may matamis na sawsawan, kanin, at puting sago bilang pantulak. Sa pag-uusisa ni Sir Obet kung paano nagkaroon ng  hayskul dito, nagsimulang magkuwento si Sir Allan. Na siyang nagpabago sa aking mga hinuha nung una nung aking napakinggan at kinamanghaan ko matapos kong libutin ang buong compound. 

Nang siya’y unang tumapak sa lugar, isang maliit na paaralang elementarya ang kanyang inabutan na sinimulan pala ng kanyang lolo mahigit pitumpung taon na ang nakakaraan. Nang maglaon, nagdesisyon siyang simulan ng kurikulang hayskul ang komunidad na ito upang maipagpatuloy ang pagtaas ng antas ng pag-aaral  ng mga bata kesa tumigil ito dahil di nila kakayanin ang maglakad araw-araw ng balikan o dahil sa wala silang 300 pesos upang maipambayad sa pamasahe kung sa bayan sila magha-hayskul. Lahat ng dakilang bagay ay naganap sa isang maliit na simula. Hindi na niya batid kung anong pagod at hirap ang kanyang tatamuhin at mga sakripisyong kanyang gagawin para maisakatuparan ang layuning ito dahil sa kagustuhan niyang maturuan ang mga batang nakatira sa ganoong kaliblib na lugar at makapagtanim ng binhi ng kaalaman sa mga kabataang namumuhay rito.

Salamat sa bangka ng asawa ng kanyang hipag. Sa nakalipas na apat na taon, ito ang naging transportasyon niya nung wala pang daan na mula Ternate’y kakain ng higit-kumulang isang oras na biyahe sa dagat para marating ang lugar na iyon. Naikuwento niya din kung paanong unti-unting naitayo ang eskwelahang hayskul sa baryo na kung saa’y naitatag dahil sa pagbibigkis ng mga mamamayan doon. Mapalad and eskwelahan at nabiyayaan silang makabitan ng Solar Panel mula sa grupo ng mga gurong Hapon na isang NGO na nais tumulong sa mga paaralang higit na nangangailangan para maipagpatuloy ang sistema ng edukasyon sa mga lugar na ito. At ang skul ay humuhugot ng kuryente sa solar energy upang mabigyan ng bentilasyon ang mga bata. At kaya pala di naituloy ang nangangalahati na sanang two-storey building ay dahil sa isang sitwasyong nagdulot sa kay Sir Allan na magdesisyong ipatigil pansamantala ang pagpapagawa ng bagong silid-aralan.   
              

         Naging tour guide namin si Sir Allan. Niyaya niya kaming puntahan ang kinalalagyan ng kamapanang nakaguhit ang pangalan ng kanyang lolo sa simbahan doon bilang patunay na matagal na talagang namumuhay ng tahimik ang komunidad na iyon. Pagkatapos ay naglakad kami sa tabing baybayin at itinuro niya ang maliit na kubol kung saan dun siya unang nagsimulang magturo. Dahil sa galante si Sir Allan, nagpamiryenda muli ito ng Pop Cola at Clover Chips. Tuloy-tuloy ang kuwentuhan. Pati ang mga kalokohang kanilang pinanggagawa noon sa Burol** ay nadamay pa sa usapan. Matapos ang dalawampung minuto ay inaya kami ni Sir Allan sa tinatawag niyang “Pinalayang Pook.” Dahl curious si Sir Obet na puntahan ito, dinayo namin ang nasabing pook. 

Habang papalapit sa nasabing lugar ay may mga pamilyar na bagay akong nakita na hindi ko inaasahang makikita sa lugar na iyon. Makalampas sa boom na kawayan sa bandang kanan ay nakalagak ang tirahan ng hipag ni Sir Allan na siya naming tinuluyan. Malugod kaming tinanggap nito at pinakilala kami ni Sir Allan sa kanya.



       At sa gitna ng usapa’y binukas niya sa amin ang kanyang saloobin ukol sa isyung kinakaharap ng komunidad nila sa bumili ng lupa kinatitirikan ng buong baryong iyon at ang sentimyento ng pook na iyon kay Sir Allan bilang tagapangasiwa at siya mismong namumuno ng skul.  Huli ko lang nalaman na habang nakatuloy pala kami doon ay umaaligid ang mga sekyung ang mga mata’y nakabaling sa mga bisitang di pamilyar sa kanilang mga paningin. Matapos ang malaya’t makabuluhang usapan ay tumuloy kami sa pawid na pag-aari ng asawa ng hipag ni Sir Allan. Umorder si Sir Allan ng apat na redhorse mucho at nag-ayang uminom. Makalipas ang ilang minuto’y dumating ang asawa ng hipag ni sir Allan. At dinaan niya sa maboteng usapan na magkaroon ng kalinawan ang di pagkakaunawaan na maliban pa sa manok na nakatali sa kanilang garaheng aming tinuluyan ay tanging kaming mga bisita, at ang kanyang asawa ang nakakaalam ng dahilan niyon at parang kami ang mga isinugo ng mga Anghel para maganap ang pambihirang pagkakataong iyon para sa kanilang dalawa na makapag-usap ng masinsinan. 

Hindi na namin namalayan ang oras na sadyang kay bilis lang dumaan at nang kinahapunan ay sinulit na namin ang pagkakataong makapaligo sa sadyang napakalinis na dagat na halos makita mo yung mga isdang nalangoy ng mabilis kahit sa mababaw na bahagi pa lang. 

Pagkabanlaw namin ay niyaya ko si Sir Obet na bumalik sa skul upang ma-charge yung camerang aking dala sa pamamagitan ng USB port. Iniwan namin ang aming drayber na isa ding guro, si Sir Allan at ang asawa ng kanyang hipag.

Tapos na ang klase sa skul at naabutan namin ang isang bentedos-anyos na guro doon at nagtanong ako tungkol sa mga karanasang kanyang naranasan sa paaralang yon. Naikuwento nya ang labis na pagtataka at pagtatanong ng kanyang mga kapwa guro na naka-assign naman sa progresibong siyudad sa ibat ibang bahagi ng Cavite kapag nagkikita-kita sila sa Division Office sa Trece Martires. Kinabibiliban sila ng ibang mga guro dahil ang kanilang pagtitiyaga at pagtuturo sa liblib na lugar na ito ay hinding-hinding matatawaran na siya ko naman talagang nasaksihan.

Isa sa mga pangunahing programa ng DepEd na mapaabot ang sistema ng edukasyon sa mga komunidad na malayo sa kabihasnan at ang turuan ang mga batang nakalagi dito upang ang suhay ng karunungan at pag-asa’y maihasik kahit sa pinakadulo’t pinakaliblib na dako maging bundok man o bahaging malapit sa dalampasigan. Sa madaling salita ay “hangga’t may estudyanteng pumapasok ay tuloy ang klase” sa nasabing lugar. Ang paaralang ito ay isang patunay na naisakatuparan ang nasabing programa na nasabing lugar na inabot ng halos tatlong taon sa kanila bago maganap ito.

Pero pinangangambahan ng mga mamamayan doon na slia’y mapaalis ng walang kalaban-laban dahil sa ang tagong sulok na ito na kaharap ang napakagandang dalampasigan ay pagmamay-ari na daw ngayon ng isang mayamang angkan at plano ito kumbersyunin bilang isang pribadong tourist attraction. Pinagtatakhan ko lang kung papaanong nabili ang nasabing lugar gayong ang lupang ito’y kabilang sa mga lugar na dapat pinangangalagaan ng estado at ang interes ng mga mamamayang matagal nang nakatira dito ang siyang higit na ikinunsidera. Nakasaad sa ating konstitusyon na “kinakailangang protektahan ng estado ang karapatan ng mga maralitang kulturang komunidad sa kanilang lupang ansestral (lupang minana pa nila sa kanilang ninuno) upang matiyak ang kanilang pang-ekonomiko, panglipunan at pangkultral na kagalingan.”*** May aksyon kayang ginagawa ang gobyerno ukol dito? At kung meron man, sapat na ba iyon para maalis ang pangamba ng mga mamamayan at magkaroon ng kasiguraduhan na di na sila mapapaalis doon?

At sa di inaasahang pagkakataon, isang malaking papel ang ginagampanan ng paaralan sa pagpapanatili ng komunidad doon. Lumayo ang loob ng mga mamamayan ng “pook” kay Sir Allan kesyo daw nakuha na ng mayamang may-ari ang loob ng mag-asawang nagpapatakbo ng paaralan at nawawalan na ng pag-asa ang mga mamamayan sa kanya, at susunod na lang sa kagustuhan nito na umalis sa lugar na iyon at maisakatuparan ang isang nagbabadyang balak na sukat-ikapagdurusa ng mga mamamayan sa hinaharap. Ngunit sa pagtatagpo nilang dalawa noong hapong iyon, unti-unting nawala ang makulimlim na ulap at nagpakita ang isang nagniningning na bahaghari.

Tanging ang apat na pulang bote at ang kubol na aming tinambayan ang siyang tahimik na saksi’t nakaparinig sa usapang naganap at ipinasya na ng langit kung ano lamang ang kikilingang batayan ng nasabing matabang guro.

Alas singko i–medya ng hapon. Nang balikan namin silang tatlo sa kubol ay niyaya ko na silang umuwi dahil sasamahan ko pa ang tatay na pumasada pa nang gabing iyon. Kami’y nag-ayos, nagpasalamat at namaalam na kay Sir Allan at sa asawa ng kanyang hipag. Magmula roon ay nagsimula na kaming maglakad sa tabi ng dalampasigan pabalik na sa kotseng gamit namin na nakapark sa bukana. Pinaplano namin nila Sir Obet na bumalik muli upang makapag-donate ng mga gamit pang-eskwela sa nasabing lugar. Maliban pa sa plano niyang iyon, gusto ko ding bumalik para mabahaginan din ang mga estudyante ng mabuting balita ng Diyos na marahil ay hindi pa nila naririnig sa tala ng buhay nila.

Nilisan namin ang lugar dala ang inspirasyon na hindi hadlang ang bundok at dagat upang maisakatuparan mo ang layuning nais mong maganap sa buhay na ito. At tunay ngang ang lahat ng pinaghirapan ay magkakaroon ng bunga kung mananatili kang tapat sa tungkuling inilaan sa iyo.

Hayaan niyong tapusin ko ang sanaysay na ito sa ganitong paghahalintulad.

Kung pamilyar ka sa isang barko at kapag itoy humimpil ay binababa ng kapitan ang isang angklang mabigat upang hindi ito tangayin ng agos at di mapalayo sa kinatitigilan nto. At sa kaso nila, wari’y iginawad ng mahabaging langit ang pabor na nagbigay kasiguraduhan sa mga mamamayang nakatira doon ngayon.

Pilit na niyayanig ng malakas na alon ang barko. Kailangan lamang maging matibay ang tali na nagdurugtong sa gitna nito. Hangga’t hindi ito iniaangat ay mananatili lang ang barko sa kanyang pwesto dahil malalim na ang kinalagyan nito sa paglipas ng panahon at sadyang matibay na bakal ang inihulog sa karagatan. Anuman ang mangyari’y ang barko’y mananatili.

At iyon ay dahil sa angklang nakatarak.

-----------------------------------------------------

*Ang Kaybiang Tunnel ay bahagi ng daang Nasugbu-Ternate Road Project ng pamahalaan na binuksan nung 2013. Ang pangalan ng nasabing tunnel ay halaw sa pagpapangalan ng mga lugar doon dati ng mga unang namalagi doon at kung kanino ito nabibilang. Ang bundok daw na iyon na binutasan para malagyan ng daan ay kabilang “Kay Biang”.

**Palayaw ng Bacoor Natonal High School- Annex na nasa Molino I, Bacoor, Cavite. Doon gumradweyt ng hayskul ang nagsasalaysay ng kuwentong ito.

***1987 Philippine Constitution. Article XII, Section 5: “The State, subject to the provisions of this Constitution and national development policies and programs, shall protect the rights of indigenous cultural communities to their ancestral lands to ensure their economic, social, and cultural well being.”

"Ang Silungang Bato."

Minarapat kong isulat ito sa wikang tagalog dahil sabi niya’y hindi siya ganun kagaling umintindi ng husto ng mga sulating halaw sa salitang Ingles. Dahil sa ito’y kanyang ipinakiusap, malugod kong ginawa ang sanaysay na ito para sa kabatiran ng kanyang pang-unawa at maipahayag ko ang aking pagkabilib sa kanya.

Nakilala ko siya sa kolehiyong aking pinapasukan noon sa Pasay. Naging kaklase ko sya noon sa ikalawang semestre ng aking ikatlong taon ng pag-aaral. Pinakilala siya sa akin ng isa ko ding kaklase na naging klasmeyt ko din nung nakaraang dalawang semestre. Unti-unti ko siyang nakilala dahil ang isa kong kaklaseng kakilala niya ay parati niya lang sinasamahan sa klaseng aming kinabibilangan, wala nang iba.  Nalaman kong sila pala’y naging magkaklase noong unang taon palang nila.  At dahil sa kaibigan ko ang kaklase niya na iyon, pinagtagpo ng tadhana ang aming mga landas.

Sa gitna na aming pag-aaral ay kinakitaan ko siya ng talino’t husay sa major subject na aming pinag-aaralan lalo na sa larangan ng  matematika. At dahil mahina ang nagkukuwentong ito sa larangang iyon, ako at ang isa kong kaklase ang kanyang suking tinuturuan pag di namin maintindihan ang algebra at calculus. Takbuhan namin siya pagka may assignments at bago kumuha ng test.

Napapansin ko na may mga panahong ang kanyang mukha’y di maipinta at parang naliligiran parati ng ulap ang kanyang mga mata. Sa aking pagtatanong at patuloy na pag-uusisa sa dahilan kung bakit ganun parati ang kanyang anyo na nung una’y halos ayaw niyang pag-usapan ngunit nung lumao’y ibinahagi niya din. Isinalaysay niya ang mga kapaitang kanyang nararanasan, mga pang-aasar na kanyang natatamo sa mga kapwa ko estudyante, ang paghamak na kanyang natatamo sa kanyang tiyo, ang hirap ng buhay na kanilang kinakaharap, mga pagsisi na kanyang patuloy na pinanghihinayangan (nung mga panahong iyon) at ang kawalan ng bilib sa kanyang sarili dahil pinalugmok siya sa kapaligirang negatibo mula sa kanyang pamilya at ang resulta ay inihiwalay niya ang kanyang sarili sa pakikipagkapwa sa iba, at sinisikap niyang maging highest sa klase at nakakakuha siya ng magagandang grado ngunit ang dahilan sa likod nito ay upang siya’y maging katanggap-tangap sa mata ng nakararami.

Pinagpatuloy niya ang kanyang buhay sa kabila ng mga bagay na kanyang mga nararanasan. Kami naman bilang mga kaibigan niya ay pinapalakas namin ang kanyang loob at ako mismo ay nagsasabi sa kanya na may Diyos na parating nakanatabay sa kanya kapag dumadating sa punto na gusto na niyang sumuko. Tapat ang Diyos at kailanman hindi siya pababayaan nito anuman ang mangyari. At may isa kaming guro na siya’y sinusuportahan habang siya’y kumukuha ng test para magkaroon ng lisensya sa pagiging mekaniko ng eroplano, na natapos din niya bago gumradweyt.

.

Ang kanyang pagtitiyaga’t pagsusumikap ay nagbunga nang siya’y makasama naming sumampa sa entablado ng PICC noong Marso. Isang tagumpay na nararapat para sa kanya matapos ang apat na taong pagbubuno ng pag-aaral . Ngunit sa likod ng tagumpay na ito nakatago ang isang reyalidad na siyang nagpaunawa sa akin ng husto ngayon na kaya pala sya nagbabaon parati ng itlog, kung bakit madungis parati ang kanyang polo kapag pumapasok, kaya pala ganoon ang kanyang mga pananaw na naisip niya sa kanyang sarili kapag nagbabahagi siya ng mga hinanakit at sama ng loob sa buhay na ito sa amin ay dahil sa kapaligirang kanyang pinagmulan at mga bagay na nakikita nya magmula noon at siyang kinaantigan ng puso ko’t naging inspirasyon ko sa ngayon.

Fast Forward.

Sumagi siya sa isipan ko nang tinawagan ako ng isang kumpanyang pinasahan ko ng resume upang magkaroon na ng trabaho na linya sa kursong aking pinag-aralan. Biyernes ng gabi, sinabi kong magpapatulong ako sa kanya para mag-review at masagutan ang iksameng kukunin dahil siya din mismo’y una nang nakapag-test sa kumpanyang tumawag sa akin. Pumayag naman siya at sinabi niyang pwede siya kinabukasan at may oras siya upang ako’y kanyang turuan.

Sabado ng umaga, pasado alas-diyes nang magkita kami sa SM Sucat dahil iyon ang itinakda niyang maging tagpuan namin, nakita kong basa ng pawis ang kanyang damit dahil siya’y galing sa paaralang elementarya ng kanyang kapatid, niyaya ko siyang magpalamig muna sa loob at niyakag ko siyang kumain kung san man niya gusto. Mcdo ang kanyang pinili.

Dahil wala kaming balita sa isa’t isa matapos ang graduation, kami’y nagkamustahan ng husto tungkol sa mga buhay-buhay at mga kaklaseng nagkatrabaho na’t mga wala pa, at mga bagay na pinagkakaabalahan para maipagpatuloy ang karerang aming sinimulan mula sa kursong aming kinuha. Naging masaya naman ang aming naging usapan at natuwa ako nang ipinaalam niya sa akin na siya’y tanggap na sa trabaho at sisimulan niya ang kanyang unang araw sa trabaho nung nagdaang dalawang Lunes.

Matapos ang kainan ay minabuti kong dumayo sa kanilang tirahan upang maibigay niya ang mga araling aking re-rebyuhin para pumasa sa iksameng aking kukunin.

Mula SM ay nilakad namin pahilaga ang maliit na bahagi ng Dr. A. Santos Ave., tumawid kami papuntang kanan, at naglakad pa muli ng kaunti hanggang umabot kami sa tulay ng San Dionisio. Inakala kong lalampas pa kami sa tulay ngunit napatigil ako nang sinabi niyang “Pre, dito tayo”. At sinundan ko siya pababa sa dalawang ga-dipang daang pababa sa tabi ng tulay, tumawid sa daanang gawa sa kahoy at narating na namin ang kanilang tirahan.

At sa sobrang pagkamangha ay napaupo ako sa kanilang papag na nagsisilbi nilang sahig. Nakilala ko ang kanyang ina at mga kapatid na nung mga oras na iyon ay kumakain ng kanilang tanghalian. At kinuha niya mula sa taas ng kanilang silungan na nagsilbing kanilang cabinet ang isang karton kung saan nakalagay ang lahat ng mga xerox copy at reviewers na kanyang pinag-aralan at binigay sa akin.

Nang matanggap ko iyon, sinabi kong babasahin ko muna lahat at saka na lang kami magtuos kinabukasan tungkol sa mga bagay na hindi ko maintindihan na kanyang pupunuan.

Kinabukasan, Linggo ng hapon, pagkagaling sa simbahan ay dumating ako sa kanilang bahay. Naabutan ko don ang kanyang Ama na habang dinuduyan ang kumot na nagsilbing higaan ng kanilang bunso’y nanonood ng basketball at ang kanyang ina’y sumisiyesta. Wala ang kaklase ko. Yun pala’y pumunta sa isang computer shop sa may bahagi ng San Dionisio at rumenta ng dalawang oras dahil naglaro ng dota. (yun ang paborito niyang past time at recreation nya). Nasabi ko sa nanay niya na ayos lang sa akin ang maghintay, at habang naghihintay ay binasa ko ang mga reviewer niya na ibinigay sa akin. At siyempre, dala ang camera ni kuya Edmund, pumitik na ako ng ilang litrato.

Alfante's Residence, San Dionisio Bridge, Parañaque City

Hindi ko mawari na iyon pala ang kanyang buhay na kinamumulatan niya araw-araw sa nakalipas na apat na taon. Kaya gayon na lamang ang pagkaantig ng puso ko na sa kabila ng ganoong sitwasyon ay nagpapakapanatili siyang matatag. Ang tatay niya’y isang construction worker at welder na nung mga panahong iyan ay namamasukan  sa EPZA sa bahagi ng Rosario, Cavite dahil may winewelding siyang bubong ng pabrika doon. Ang kanyang ina nama’y nangangalaga sa kanyang apat na kapatid na sumunod sa kanya. Maigi nga’t may kataasan ang bahaging iyon at kapag umuulan ay di inaabot ang papag nila dahil katabi lang sila ng ilog.

Ang “frontal view” mula sa kanilang papag.

At tinuloy kong binasa ang mga reviewers na kanyang ibinigay sa akin. Partida niyan ay kasalukuyang nanonood ang kanyang Ama ng basketball. Pinilit kong intindihin ang bawat katagang aking binabasa upang di ko ito malimutan sa araw ng pagkuha ko ng iksamen. Naalala ko siya bigla at naisip ko, “kung siya nga, kaya niyang mag-aral sa ganitong lugar, kaya ko din gawin dito.” Sa bawat minutong dumadaan ay sinulit ko ng husto ang pag-re-review sa bahaging iyon ng kanilang bahay.

Habang nagaganap iyon ay sinubukan kong ilagay ang aking mga paa sa kanyang sapatos. Naisip ko ang kanyang mga saloobin habang nakikita niyang naghahanda ang kanyang ina ng kanyang baon kapag papasok siya sa skul. Ang pagpupursige niyang maging magaling sa klase at kung paano siya nakakapag-aral ng maigi sa kabila ng lugar ng kinatitirikan nila. Ang pakiramdam na bumabagabag sa kanya kapag nais niya pang mag-aral ngunit dahil sa kahirapan ay lumilimita sa kanya at sinasakripisyo niya na lang ang mga ito. Sa kabila ng nagsasalimbayang emosyon at mga hinuha ko sa kanya habang nakaupo sa papag nila’y nagbunga naman ang aking determinasyon. Nakatagal naman ako ng mahigit isa’t kalahating oras sa pagbabasa’t pag-unawa ng mga inaaral ko. Na halos wala pa sa kanyang kalingkingan kapag ikinumpara ko ang aking saglit na karanasan sa kanya.

At sa wakas, dumating din ang aking inaantay. Kinamusta niya ang kanyang ina. Ang kanyang nanay naman ay sinabihan siya na bakit hindi man lang siya umuwi ng maaga at inantay siya ng kanyang bisita ng mahigit kumulang dalawang oras. Hindi pa nakapagmiryenda ang binata. Humigop siya ng kape sa iniinumang baso ng kanyang ina at matapos niyang ilagay ang papel na kanyang bitbit sa kanilang papag ay kinausap na niya ang kanyang naturang bisita.

         At nagsimula na kaming magtuos, tinuruan niya ako ng basic Algebra at ilang mga paksa sa hydraulics, mga computation at mga tips sa pagbabasa ng mga measuring instruments na ipinaalala niya sa akin dahil medyo nakalimutan ko na dahil sa mga iba’t ibang bagay na aking pinagkakaabalahan. Sa gitna ng kanyang pagtuturo sa akin ay di na namin namalayan na lumubog na pala ang araw. Maigi na lang at napasadahan na namin ang kailangan kong aralin at madali na lang sa ‘king pag-aralan ito at kailangan ko na lang maghanda para sa iksamen kong naka-skedyul kinabukasan. (Litrato sa Kanan: Si Reiner at ang kanyang Ina).

                           

Siya ang aking kaklase na si Reiner Alfante, disinuebe anyos. Siya ang pinakabatang may hawak ng Aircraft Maintenance License na iginawad ng Civil Aviation Authority of the Philppines (CAAP)sa kanya matapos niyang maipasa ang iksameng may 10 subjects kasabay ng pag-aaral niya sa PhilSCA.

            Alas-syete pasado na pala. Niyaya ko siyang samahan ako sa taas ng tulay dahil ako’y papanaog na. Bilang pasasalamat ay inabutan ko siya ng dalawang kulay ubeng papel upang kahit papaano’y di na siya manghingi sa magulang niya at para may sarili siyang panggastos at pamasahe din pagpunta niya sa PALExpress kinabukasan. Nag-usap pa kami ng ilang minuto at pumara na ako ng jeep papuntang Baclaran para puntahan ang sasakyan kong bus pa-Clark kinabukasan.

           Hindi lingid sa mata ni Pepito* ang tuwa matapos ang pangyayari. At ang mga bagay na nasaksihan ko sa lugar na iyon ay nag-iwan ng marka sa aking alaala.

          Tunay ngang walang makapipigil sa taong determinadong maabot ang kanyang ninanais sa buhay. Ang nasaksihan kong buhay ng kaklase kong ito ay nagpamulat sa realidad na kinabibilangan ng ating henerasyon ngayon at nagbigay inspirasyon sa akin na lalo pang mag-pursigi katulad ng kanyang ginawa ni Pepito sa kanyang sarili.  At dahil kasama ko ang Diyos, karamay ko siya sa pagtupad ng aking mga pangarap na nais ko ding maabot sa buhay.

         Marahil sumagi din sa isip niya na makakahawak din siya ng mga eroplanong kanyang naririnig kapag ito’y dumadaan o kaya kapag ito’y kanyang nakikita mula sa kanyang pwesto sa ilalm ng tulay.** At di na malayong magaganap na ito sa kanya. 

       Sinong mag-aakala na ang pinakabatang may lisensya ng pagiging mekaniko ng eroplano ay nakahanap ng kanlungan sa ilalim ng isang silungang bato?

 **eto ang senaryong sinasabi ko.

-------

*palayaw na ibinigay ng mga kaklase ko kay Reiner.

P.S.: Pre, eto na yung pangako ko. Para sayo ‘to. Haha.