"Ang Silungang Bato."

Minarapat kong isulat ito sa wikang tagalog dahil sabi niya’y hindi siya ganun kagaling umintindi ng husto ng mga sulating halaw sa salitang Ingles. Dahil sa ito’y kanyang ipinakiusap, malugod kong ginawa ang sanaysay na ito para sa kabatiran ng kanyang pang-unawa at maipahayag ko ang aking pagkabilib sa kanya.

Nakilala ko siya sa kolehiyong aking pinapasukan noon sa Pasay. Naging kaklase ko sya noon sa ikalawang semestre ng aking ikatlong taon ng pag-aaral. Pinakilala siya sa akin ng isa ko ding kaklase na naging klasmeyt ko din nung nakaraang dalawang semestre. Unti-unti ko siyang nakilala dahil ang isa kong kaklaseng kakilala niya ay parati niya lang sinasamahan sa klaseng aming kinabibilangan, wala nang iba.  Nalaman kong sila pala’y naging magkaklase noong unang taon palang nila.  At dahil sa kaibigan ko ang kaklase niya na iyon, pinagtagpo ng tadhana ang aming mga landas.

Sa gitna na aming pag-aaral ay kinakitaan ko siya ng talino’t husay sa major subject na aming pinag-aaralan lalo na sa larangan ng  matematika. At dahil mahina ang nagkukuwentong ito sa larangang iyon, ako at ang isa kong kaklase ang kanyang suking tinuturuan pag di namin maintindihan ang algebra at calculus. Takbuhan namin siya pagka may assignments at bago kumuha ng test.

Napapansin ko na may mga panahong ang kanyang mukha’y di maipinta at parang naliligiran parati ng ulap ang kanyang mga mata. Sa aking pagtatanong at patuloy na pag-uusisa sa dahilan kung bakit ganun parati ang kanyang anyo na nung una’y halos ayaw niyang pag-usapan ngunit nung lumao’y ibinahagi niya din. Isinalaysay niya ang mga kapaitang kanyang nararanasan, mga pang-aasar na kanyang natatamo sa mga kapwa ko estudyante, ang paghamak na kanyang natatamo sa kanyang tiyo, ang hirap ng buhay na kanilang kinakaharap, mga pagsisi na kanyang patuloy na pinanghihinayangan (nung mga panahong iyon) at ang kawalan ng bilib sa kanyang sarili dahil pinalugmok siya sa kapaligirang negatibo mula sa kanyang pamilya at ang resulta ay inihiwalay niya ang kanyang sarili sa pakikipagkapwa sa iba, at sinisikap niyang maging highest sa klase at nakakakuha siya ng magagandang grado ngunit ang dahilan sa likod nito ay upang siya’y maging katanggap-tangap sa mata ng nakararami.

Pinagpatuloy niya ang kanyang buhay sa kabila ng mga bagay na kanyang mga nararanasan. Kami naman bilang mga kaibigan niya ay pinapalakas namin ang kanyang loob at ako mismo ay nagsasabi sa kanya na may Diyos na parating nakanatabay sa kanya kapag dumadating sa punto na gusto na niyang sumuko. Tapat ang Diyos at kailanman hindi siya pababayaan nito anuman ang mangyari. At may isa kaming guro na siya’y sinusuportahan habang siya’y kumukuha ng test para magkaroon ng lisensya sa pagiging mekaniko ng eroplano, na natapos din niya bago gumradweyt.

.

Ang kanyang pagtitiyaga’t pagsusumikap ay nagbunga nang siya’y makasama naming sumampa sa entablado ng PICC noong Marso. Isang tagumpay na nararapat para sa kanya matapos ang apat na taong pagbubuno ng pag-aaral . Ngunit sa likod ng tagumpay na ito nakatago ang isang reyalidad na siyang nagpaunawa sa akin ng husto ngayon na kaya pala sya nagbabaon parati ng itlog, kung bakit madungis parati ang kanyang polo kapag pumapasok, kaya pala ganoon ang kanyang mga pananaw na naisip niya sa kanyang sarili kapag nagbabahagi siya ng mga hinanakit at sama ng loob sa buhay na ito sa amin ay dahil sa kapaligirang kanyang pinagmulan at mga bagay na nakikita nya magmula noon at siyang kinaantigan ng puso ko’t naging inspirasyon ko sa ngayon.

Fast Forward.

Sumagi siya sa isipan ko nang tinawagan ako ng isang kumpanyang pinasahan ko ng resume upang magkaroon na ng trabaho na linya sa kursong aking pinag-aralan. Biyernes ng gabi, sinabi kong magpapatulong ako sa kanya para mag-review at masagutan ang iksameng kukunin dahil siya din mismo’y una nang nakapag-test sa kumpanyang tumawag sa akin. Pumayag naman siya at sinabi niyang pwede siya kinabukasan at may oras siya upang ako’y kanyang turuan.

Sabado ng umaga, pasado alas-diyes nang magkita kami sa SM Sucat dahil iyon ang itinakda niyang maging tagpuan namin, nakita kong basa ng pawis ang kanyang damit dahil siya’y galing sa paaralang elementarya ng kanyang kapatid, niyaya ko siyang magpalamig muna sa loob at niyakag ko siyang kumain kung san man niya gusto. Mcdo ang kanyang pinili.

Dahil wala kaming balita sa isa’t isa matapos ang graduation, kami’y nagkamustahan ng husto tungkol sa mga buhay-buhay at mga kaklaseng nagkatrabaho na’t mga wala pa, at mga bagay na pinagkakaabalahan para maipagpatuloy ang karerang aming sinimulan mula sa kursong aming kinuha. Naging masaya naman ang aming naging usapan at natuwa ako nang ipinaalam niya sa akin na siya’y tanggap na sa trabaho at sisimulan niya ang kanyang unang araw sa trabaho nung nagdaang dalawang Lunes.

Matapos ang kainan ay minabuti kong dumayo sa kanilang tirahan upang maibigay niya ang mga araling aking re-rebyuhin para pumasa sa iksameng aking kukunin.

Mula SM ay nilakad namin pahilaga ang maliit na bahagi ng Dr. A. Santos Ave., tumawid kami papuntang kanan, at naglakad pa muli ng kaunti hanggang umabot kami sa tulay ng San Dionisio. Inakala kong lalampas pa kami sa tulay ngunit napatigil ako nang sinabi niyang “Pre, dito tayo”. At sinundan ko siya pababa sa dalawang ga-dipang daang pababa sa tabi ng tulay, tumawid sa daanang gawa sa kahoy at narating na namin ang kanilang tirahan.

At sa sobrang pagkamangha ay napaupo ako sa kanilang papag na nagsisilbi nilang sahig. Nakilala ko ang kanyang ina at mga kapatid na nung mga oras na iyon ay kumakain ng kanilang tanghalian. At kinuha niya mula sa taas ng kanilang silungan na nagsilbing kanilang cabinet ang isang karton kung saan nakalagay ang lahat ng mga xerox copy at reviewers na kanyang pinag-aralan at binigay sa akin.

Nang matanggap ko iyon, sinabi kong babasahin ko muna lahat at saka na lang kami magtuos kinabukasan tungkol sa mga bagay na hindi ko maintindihan na kanyang pupunuan.

Kinabukasan, Linggo ng hapon, pagkagaling sa simbahan ay dumating ako sa kanilang bahay. Naabutan ko don ang kanyang Ama na habang dinuduyan ang kumot na nagsilbing higaan ng kanilang bunso’y nanonood ng basketball at ang kanyang ina’y sumisiyesta. Wala ang kaklase ko. Yun pala’y pumunta sa isang computer shop sa may bahagi ng San Dionisio at rumenta ng dalawang oras dahil naglaro ng dota. (yun ang paborito niyang past time at recreation nya). Nasabi ko sa nanay niya na ayos lang sa akin ang maghintay, at habang naghihintay ay binasa ko ang mga reviewer niya na ibinigay sa akin. At siyempre, dala ang camera ni kuya Edmund, pumitik na ako ng ilang litrato.

Alfante's Residence, San Dionisio Bridge, Parañaque City

Hindi ko mawari na iyon pala ang kanyang buhay na kinamumulatan niya araw-araw sa nakalipas na apat na taon. Kaya gayon na lamang ang pagkaantig ng puso ko na sa kabila ng ganoong sitwasyon ay nagpapakapanatili siyang matatag. Ang tatay niya’y isang construction worker at welder na nung mga panahong iyan ay namamasukan  sa EPZA sa bahagi ng Rosario, Cavite dahil may winewelding siyang bubong ng pabrika doon. Ang kanyang ina nama’y nangangalaga sa kanyang apat na kapatid na sumunod sa kanya. Maigi nga’t may kataasan ang bahaging iyon at kapag umuulan ay di inaabot ang papag nila dahil katabi lang sila ng ilog.

Ang “frontal view” mula sa kanilang papag.

At tinuloy kong binasa ang mga reviewers na kanyang ibinigay sa akin. Partida niyan ay kasalukuyang nanonood ang kanyang Ama ng basketball. Pinilit kong intindihin ang bawat katagang aking binabasa upang di ko ito malimutan sa araw ng pagkuha ko ng iksamen. Naalala ko siya bigla at naisip ko, “kung siya nga, kaya niyang mag-aral sa ganitong lugar, kaya ko din gawin dito.” Sa bawat minutong dumadaan ay sinulit ko ng husto ang pag-re-review sa bahaging iyon ng kanilang bahay.

Habang nagaganap iyon ay sinubukan kong ilagay ang aking mga paa sa kanyang sapatos. Naisip ko ang kanyang mga saloobin habang nakikita niyang naghahanda ang kanyang ina ng kanyang baon kapag papasok siya sa skul. Ang pagpupursige niyang maging magaling sa klase at kung paano siya nakakapag-aral ng maigi sa kabila ng lugar ng kinatitirikan nila. Ang pakiramdam na bumabagabag sa kanya kapag nais niya pang mag-aral ngunit dahil sa kahirapan ay lumilimita sa kanya at sinasakripisyo niya na lang ang mga ito. Sa kabila ng nagsasalimbayang emosyon at mga hinuha ko sa kanya habang nakaupo sa papag nila’y nagbunga naman ang aking determinasyon. Nakatagal naman ako ng mahigit isa’t kalahating oras sa pagbabasa’t pag-unawa ng mga inaaral ko. Na halos wala pa sa kanyang kalingkingan kapag ikinumpara ko ang aking saglit na karanasan sa kanya.

At sa wakas, dumating din ang aking inaantay. Kinamusta niya ang kanyang ina. Ang kanyang nanay naman ay sinabihan siya na bakit hindi man lang siya umuwi ng maaga at inantay siya ng kanyang bisita ng mahigit kumulang dalawang oras. Hindi pa nakapagmiryenda ang binata. Humigop siya ng kape sa iniinumang baso ng kanyang ina at matapos niyang ilagay ang papel na kanyang bitbit sa kanilang papag ay kinausap na niya ang kanyang naturang bisita.

         At nagsimula na kaming magtuos, tinuruan niya ako ng basic Algebra at ilang mga paksa sa hydraulics, mga computation at mga tips sa pagbabasa ng mga measuring instruments na ipinaalala niya sa akin dahil medyo nakalimutan ko na dahil sa mga iba’t ibang bagay na aking pinagkakaabalahan. Sa gitna ng kanyang pagtuturo sa akin ay di na namin namalayan na lumubog na pala ang araw. Maigi na lang at napasadahan na namin ang kailangan kong aralin at madali na lang sa ‘king pag-aralan ito at kailangan ko na lang maghanda para sa iksamen kong naka-skedyul kinabukasan. (Litrato sa Kanan: Si Reiner at ang kanyang Ina).

                           

Siya ang aking kaklase na si Reiner Alfante, disinuebe anyos. Siya ang pinakabatang may hawak ng Aircraft Maintenance License na iginawad ng Civil Aviation Authority of the Philppines (CAAP)sa kanya matapos niyang maipasa ang iksameng may 10 subjects kasabay ng pag-aaral niya sa PhilSCA.

            Alas-syete pasado na pala. Niyaya ko siyang samahan ako sa taas ng tulay dahil ako’y papanaog na. Bilang pasasalamat ay inabutan ko siya ng dalawang kulay ubeng papel upang kahit papaano’y di na siya manghingi sa magulang niya at para may sarili siyang panggastos at pamasahe din pagpunta niya sa PALExpress kinabukasan. Nag-usap pa kami ng ilang minuto at pumara na ako ng jeep papuntang Baclaran para puntahan ang sasakyan kong bus pa-Clark kinabukasan.

           Hindi lingid sa mata ni Pepito* ang tuwa matapos ang pangyayari. At ang mga bagay na nasaksihan ko sa lugar na iyon ay nag-iwan ng marka sa aking alaala.

          Tunay ngang walang makapipigil sa taong determinadong maabot ang kanyang ninanais sa buhay. Ang nasaksihan kong buhay ng kaklase kong ito ay nagpamulat sa realidad na kinabibilangan ng ating henerasyon ngayon at nagbigay inspirasyon sa akin na lalo pang mag-pursigi katulad ng kanyang ginawa ni Pepito sa kanyang sarili.  At dahil kasama ko ang Diyos, karamay ko siya sa pagtupad ng aking mga pangarap na nais ko ding maabot sa buhay.

         Marahil sumagi din sa isip niya na makakahawak din siya ng mga eroplanong kanyang naririnig kapag ito’y dumadaan o kaya kapag ito’y kanyang nakikita mula sa kanyang pwesto sa ilalm ng tulay.** At di na malayong magaganap na ito sa kanya. 

       Sinong mag-aakala na ang pinakabatang may lisensya ng pagiging mekaniko ng eroplano ay nakahanap ng kanlungan sa ilalim ng isang silungang bato?

 **eto ang senaryong sinasabi ko.

-------

*palayaw na ibinigay ng mga kaklase ko kay Reiner.

P.S.: Pre, eto na yung pangako ko. Para sayo ‘to. Haha.

"Beneficial Contrasts."

I‘ll try to make this thing succinct as possible.

Let me share to you how these two things affect our lives. Here it goes.

Consistency. Our dictionary in our house implies, “(the) reliability or uniformity of successive results or events.” We can relate this aspect on the human attribute as an individual who does a particular thing constantly whatever happens.

And so we are made known by the things we do constantly. Therefore, we have to be accountable on the things that we do for we can be defined by our own consistencies. There are consistencies that are beneficial and there are those that are not. We must see to it that the negative consistencies must be changed and let the positive ones be retained. We cannot make it on our own for we are subjected on one thing that is constant. But if we have a divine perspective and reason why we will purpose it in our hearts to remain consistent on the (good and beneficial) things that we do, transpiring this word will never be too hard for us to exercise. The background of this idea rests on this verse that’s sometimes taken for granted yet if we contemplate it further depicts the best example of what consistency is all about. “Jesus Christ is the same, yesterday, today and forever.”*

I am really grateful that we have this someone who’s love, concern, and plans for us never changes in which we can fully trust, fully rely, and fully depend our lives with. I was just wondering if Jesus, for the longest time running (in respect to our timetable), thought of having a break of doing what He’s doing. Let’s say a day-off. I can’t imagine what will happen. But thank God He’s not bound to our limited time (for a day to Him is a thousand years to us) and He has no problem of enjoying and remaining who He is, and doing what He does to us. :)

 Experiencing Jesus, His love, and His power in every joys and pains and every highs and lows of our lives has given us a substantiation to say the He will stay the same no matter what. How good it is to adapt that kind of consistency in the things that we do in ourselves and what we do for others.

In this fast paced, changing, deceitful world, authenticity does matter nowadays. It can make us different from others and it just shows up when we do or act certain things that we do continually. And the world needs someone that they can trust. What you do constantly will always serve as your trademark which can impact and inspire others. Never diminish the importance of your consistency wherever you are, whatever you do, and to whomever it may be given. You never know how it blesses, motivates, and encourages the people who sees and observes you.

Consistency can also be defined as the capacity to remain faithful always. By grasping the revelation that the consistent one lives inside of us, we can have the same attribute in doing what’s right and necessary constantly in every facets of our lives knowing that God is at work with us and we do it for the sake of the consistent one who lives inside of us.

Change. From the same source it states, “A transformation or transition from one state, condition, or phase to another; the act, process, or result of altering or modifying.” It’s a good thing that can happen to make you and this can be the worst thing as well to break you.

We embrace change to improve, develop and expand ourselves more even greater. A crucial event that takes place as we realize things and when embraced properly makes us becoming more efficient, more significant, more lively, and most of all, more wisely. The premise of change that we should undergo in our lives must not be based on the standards of this world that’s always trying so hard in altering the divine identity we already have, and tries to mislead us to get our approval from it to determine our sense of value, worth, and significance that’s so hollow and superficial. But good thing there’s a passage that speaks about the basis of the change that we must subject our lives with.

The idea of this thing rests on this verse. “Don’t copy the behavior and customs of this world, but let God transform you into a new person by changing the way you think. Then you will know what God wants you to do, and you will know how good and pleasant and perfect His will really is”.** We must let God transform us first. On our part, there’s a course of action that must occur. By changing the way we think of ourselves, of who God is to you, of the perspective that you want to see in yourself, and by seeing change as an avenue for change, a transition process by His Spirit takes into play. And it just happens when you read His Word and you seek His presence daily. When we desire to change first what’s on the inside, it’s easy to make it on the outside. Through time as we pass through this process, God is revealing unto us what are the things that we must do. Then, out of our own desire and discipline He gives us the willingness and the enablement to obey His purpose, and guess what happens eventually? We become aware of God’s direction, and change is manifested to us.

And it takes a recklessly abandoned permission from us to make it transpired. As we let God do His thing for us (being a transformer) and we do our thing for Him (being the doer), we’ll see change as an asset to modify our beliefs and standpoints, correct our habits, and rectify our behaviors. Well, it is easier being said than done but when we embrace change under God’s standards, the benefits are immeasurable and we will be changed from glory to glory.

From that change, we can impart it in every aspect of our system, every pillar of society, and in every part of our nation.

We are changing. That’s a fact. But the question is, “Is it for the better?”***

To be changed by Him is the greatest cry we can ever ask. To bring change for Him is the greatest thing that will never be an unending task.

                                           ---------

Your consistency calls for change. And your change calls for consistency. It’s good to make a decision to change and then to follow through the discipline required to make that change permanent. It’s good as well to make a choice to be consistent, and consider the changes you’ve gone through to make that consistency change you forever.

These words are cheap compared to the costs of actions that you’ll do when you observe these things in life. Actually, we’re doing these two things that we are unconsciously aware. What I’ve shared is just a matter of maximizing these two things albeit contrasts are relatedly beneficial to us when applied correctly in every manner of our lives (in studies, work, family, relationships, ministry and everything) until you die.

Consistency and change are two great opposite aspects that can never be united because of the differences that it emphasizes. But only at these two words also we can reach success, stability and fulfillment we want to see in our lives. Think of the things that you want to do in life, and I bet you cannot set aside these two things and realize that you can’t live without these two, finding yourself in the end doing the two.

This has served as a great reminder for me as well and applying it at this moment of my life where I’m in today, I came into this realization. I want to be consistent but not to the point of being stucked. I want to be changed not because of sheer obligation but because of the transformation that I want to manifest in me by God.

         Only in these two contrasting things you can experience great and lasting benefits.

-----------------------------

* Hebrews 13:8 (TEV)

**Romans 12:2 (NLT)

***a Facebook status gleaned from Geromel Benedict Imperial

"Ang Gising."

    

    Just in case hindi niyo naintindihan yung kuwento ko nung Linggo, heto yung written form ng message na gusto ko i-point out sa CG natin na halos nagkanda-utal-utal sa pagbabahagi sa inyo. So heto yuntg comprehensive detail nung kuwento. 

    Last Sunday morning, I told my dad that I'll gonna drive the cab for him going to church dahil puyat siya sa kadahilanang alas-dos ng madaling araw na kami gumarahe. Matapos kaming pamilya na makapagbihis at sumakay na ang lahat sa multicab, sinimulan ko na itong patakbuhin.

   Habang natakbo ang sasakyan ay kasalukuyang sinesermonan ng tatay ko ang kapatid kong babae dahil hindi siya maka-get-over sa inasal niya na sinagot niya ito ng pabalang kagabi nung nagtatanong si Papa sa kanya. Nang matapos magsalita si tatay sa gitna ng aming biyahe ay panumandaling umiglip siya para makabawi ng kaunti sa kanyang puyat.

     Galing sa National Road ng Molino ay lumiko ako pakaliwa sa Daang Hari na kung saan ay matapos ng ilang oras ay muli kong dadaanan dahil dito kami nanggaling ni Papa kagabi. Pinatakbo ko ito sa kaangkupang bilis na nararapat para sa daan na iyon para makarating kami ng maaga sa church.

    Sinabi ni tatay, "Paul, wag ka nang dumampot ng pasahero, dumiretso na lang tayong church". Kadalasan kasi'y isinasabay na namin ang mga pasaherong madadaanan namin dahil kami'y nasa ruta naman. Pinaalalahanan ako ni tatay na maging marahan lang sa pagpapatakbo pagkat maaga pa't hawak pa namin ang oras. Pero pinadaan ko na lang sa hangin ang paalalang iyon dahil nakabaling ang aking atensyon sa daan at dahil ako ma'y puyat din. At si tatay ay papikit-pikit na umiglip pero ang diwa niya'y nasa daan..

    Makalipas pa ang ilang minuto ay dumating kami sa bahagi ng Seaside. Aminado ako na medyo wala sa huwisyo ang aking pagmamaneho nung mga oras na iyon at sa di inaasahang pagkakataon ay nadaanan ko ang lubak sa bahaging iyon na parati kong iniiwasan kapag kami ay nasa tipikal na araw ng pamamasada. 

Nagising ang tatay ko at nagsalita, "Paul, ayusin mo nga iyang pagmamaneho mo, araw-araw mo nang dinadaanan iyan, alam mo na ngang lubak iyan, diniretso mo pa din. Hindi mo pa iniwasan." At bigla akong nagising at sinimulan kong pakinggan si tatay sa pagsasalita niya.

Dagdag pa niya, "Hindi ka lang basta-basta nag-da-drive. Alam mo Paul, lahat iyan ay may koneksyon sa spiritual life mo iyang pag-da-drive. Yung sasakyan ay parang ikaw din mismo. Yang buhay mo ay parang daan iyan. Parati kang lumalakad sa buhay mo at dahil pamilyar ka na ay alam mo na ang mga lugar na dapat mo nang iwasan. Parati mo nang dinadaanan ang lugar na ito. Alam mo na yung mga bahaging may lubak. Dapat ay gamitan mo ng diskarte ang pag-da-drive mo. Sa buhay din, iwasan mo ang mga bagay na dapat mong iwasan, hindi mo na kailangang gawin muli ang mga bagay na mali. Sa pag-aayos nitong cab, kapag di natin inayos at hindi ito makabiyahe, maraming maapektuhan. Gayundin sa buhay natin, pag di mo inayos yung dapat mong ayusin sa buhay mo, may mga bagay at taong madadamay. Kapag di mo inayos ang pagmamaneho mo't di ka nanatili sa linya, marami kang makakagitgitan. Gayundin sa buhay mo, pag di mo inayos ang iyong paglalakbay sa buhay, meron kang matatamaan, at meron kang masasagasaan. Hindi lang ganon ang pagda-drive, anak. May madadampot kang aral kahit sa mga simpleng bagay na ginagawa mo. Gamitan mo ng diskarte habang nagmamaneho ka."

    And there was a moment of silence. Nang pumreno ako sa bahagi ng T.S. Cruz dahil sa speed humps at nag-change gear ako ng segunda para makabwelo muli ang sasakyan sa momentum ng takbo nito dahil sa pagbabagal na isinagawa ko, pang-arangkada ng sakyan, revelation came to my senses.

   Sinimulan kong namnamin yung mga sinabi ni tatay and my eyes became enlightened because of the incident that had happened and what my dad has told me after that. Napaalala sa akin ng pagkakataong iyon na huwag tayong magpatangay sa kapamilyaran ating kinapapapamuhayan. Kailangang maging alisto at alerto parati tayo sa mga bagay na parati nating ginagawa.

    As we always pass in our daily grind of life, we are honed and harnessed and through our daily experiences, we act, we fail, and we discover things. Through these events, we are being taught of the things that we should do in life. And as we know it, we should apply it always, even in its tedious and repeated process.

    As we make ourselves aware of the things that we do, we should not miss the opportunity to do what's necessary and what's right in every situation that we are doing. As we live our lives carefully being aware of the things that we must do, we can avoid the inevitable slumps that we can pass in this road of life. A few mistakes are forgivable but we shouldn't live as fools to do the same wrong thing again and again. We can live and learn, and live and learn wisely.

    BIlang pagtatapos, sabi sa Ephesians 5:15-17 (TLB), "So be careful how you act; these are difficult days. Don’t be fools; be wise: make the most of every opportunity you have for doing good. Don’t act thoughtlessly, but try to find out and do whatever the Lord wants you to."

    We can carefully live our lives if we decide it in ourselves to make it lived carefully.

    Iyan ang isang magandang paalala na kailangang isaisip. Hindi porke nakasanayan nating gawin ang mga bagay-bagay ay ganun-ganun na lang. Sikapin natin na sa lahat ng pagkakataon ay gawin natin ang mga bagay na nararapat, tama, at kailangan sa bawat sitwasyon habang natakbo tayo sa daan ng buhay. At kapag ito'y isinapamauhay, makakarating tayo ng matiwasay at ligtas sa ating kanya-kanyang paroroonan.

    Maganda ring may co-pilot ka habang nagmamaneho. Kasi masasabi niya sa iyo ang mga diskarteng dapat mong gawin, magpaalaala sa iyo ng mga bagay na dapat mong ikunsidera habang nagmamaneho at ang pinakamaganda sa lahat, ipaiwas sa iyo ang mga lubak na inyong dadaanan dahil ito'y kanyang una na niyang nalaman at ayaw niyang daanan mo pa iyon. 

    Masaya ako na nariyan ang aking ama habang ako'y nagmamaneho. Pinagpapasalamat ko din yung mga taong nakasama ko sa aking tabi kapag ako'y kanilang pinagmamaneho. Alam kong hindi habang panahon ay sila'y nasa aking tabi. Kaya hangga't maari ay sisikapin kong ariin ang mga bagay na sinasabi nila kapag nagmamaneho ako. Kasi dadating ang panahon na ako na lang ang magmamanehong mag-isa, at maaalala ko parati ang lahat ng gabay na itinuro nila sa akin habang sila'y nasa tabi ko at i-apply ko ang lahat ng kanilang itinuro.

    Sa espiritwal na perspektibo naman, si Kristo ay parati nasa atin upang tayo'y kanyang gabayan. At kung parati kang nakikipag-niig sa kanya, malalaman mo ang mga bagay na gusto niyang sabihin at magkakaroon ka ng direksyon sa lugar na iyong tatahakin sa buhay na ito. At hindi ka mapapariwara.

    Salamat sa lubak na iyon. Ang malakas na kalabog na natamo ng gulong ng multicab na siyang nagpayanig sa buong sasakyan ang siyang nagpagising sa natutulog na diwa ng puyat na binata.




------------------
*biyahebluesattheyellowmulticab.

"In His Eyes."

Friday. 11:07 am. 

Chowking Starmall Alabang.

After eating a bowl of Chao fan and drank a glass of water, I stayed for a while as I was waiting upon my Pastor’s reply in my text message due to an invalid account that he has given me to deposit a particular cheque. I was sitting on a two-chair-one-table side of this eatery when suddenly an old man sat in front of me adjacent to the position where I am sitting. He’s wearing a checkered black rusty polo with thick gray-colored jeans and blue colored rusty slippers. He’s just relaxed and composed when he sat down in front of my table. Others can notice that he’s old enough due to his wrinkled forehead and his crown of glory that shimmers like silk. It was just a typical set-up for me and that old man to eat on that fast food chain just to fill our hungry tummies.  But as I stared intently on that man, as one of the crews of the store had handed over a set of spoon and fork for Him because he was too slow to move to get it for Himself, these thoughts have quickly emerged on my head that even I became so startled when these thoughts had simultaneously came out in me and typed it on my phone.

I want to make my life count. I don’t want to waste every single moment that’s passing in me. The seconds that turns into minutes, which evolve into hours and eventually becoming days, weeks, months, years, and decades that quickly fades and passes by. I don’t want to let myself be stuck, kill time, and let it go without accomplishing something.

I want to make my life count. I want to be a vessel of the things that God has been imparted in me and share it to others so it can multiply and expand.

I want to make my life count by not repeating the same stakes and mistakes of those people that I know personally that even at this point of time are experiencing its repercussions and leaving them like helpless.

I want to live wiser. I want to make this life of mine lived at its fullest and take pleasure in it. I want to discern carefully and wisely every opportunity that God’s giving me every single day and do necessary and right things that I must do.

I want to make my life count with those people who know me and knows me deeply. I will always be committed to give my life and spend my time purposefully with my family, friends, and loved ones. I will always be open to receive help from others yet I‘ll see as well to it that I will never be a burden to anyone else. I want to sow more seeds of care, love and concern, serve them at the best way I know, respond unto them in the greatest way I know, that I may reap it eventually.

I will preserve myself - to live with character and integrity. For the sake of the people who love me, trust me, believes in me, and teaches me. And also, for the sake of the one who faithfully waits for me.

I don’t diminish the fact that the reality that I’m living can make me or break me. I know that this life and its challenges will become more fiercer, the battles will become more harder, the attacks will become more subtler, but knowing as well that greater is He who lives inside of me than he that is in the world, I will be more firmer, I will stand stronger, I will live wiser.

I want to make my life count with the blessings I receive right now and the blessings that I will receive in the future. That I may become a blessing to those who have blessed me and to bless whom God wants me to bless with. And the joy of giving; it just enlarges our hearts that we may be filled more with what God gives us in our lives ‘til it overflows.

So that when I reach my old age, I can say to myself and God as my witness that I really made my life accountable. That I lived this life significantly and letting it lived until eternity eats me up.

As that old man finished his meal, he also stayed for some minutes to let the food he had eaten fit in his stomach. I don’t know what His background is or the situation He’s going at that moment. I was just thinking why he has to eat alone with himself. Maybe he’s living alone. Probably, he just visited that store to reward his success and give remuneration in the efforts he has made that morning. Well, I hope that he has no regrets and he had attained the fulfillment he wants to achieve in life. And there he is, sitting with me, enjoying the meal he has paid and savoring the moment of tasting the sweet flavors of life.

Then he stood up, started to walk and left the store with contentment in his eyes.

Then after pondering these words in a span of ten minutes, I didn’t notice that my Pastor had replied.  That was a moment of isolation wherein I let my spirit recapped the desire and the purpose that I want to reach while I‘m strong and young.

Thanks to that old man. It prompted me a reminder to make decisive actions now that will start change in the course of my life that I‘ll be taking in the coming years and making it count and last to eternity.

Then, I stood up, started to walk and left the store with satisfaction in my eyes.

"Buti Na Lang."

Sa totoo lang, sa mga nakalipas na araw ay may mga ikinukunsiderang mga paksa na pwede kong ipangtema sa sulating ito na siyang maaring iakma sa okasyong magtatapos na ngayong Linggo ng pagkabuhay. Tas ayun, magmula kahapon ng umaga'y wala akong natatapos.

Hanggang dumating ang gabi ng Sabado de Gloria. Sa aming simbahan, matapos ang tugtugan ng papuri’t pagsamba’y nangaral ang aming Pastor tungkol sa pagbibigay. Ibinahagi niya ang dakilang ginawa ng Diyos Ama na dapat nating pamarisan kapag tayo’y nagbigay. Napukaw ang aking pandinig. At sumagi sa isipan ko ang isang simple ngunit makabuluhang tanong. Bakit nga ba may mahal na araw?

Dahil Born-Again ang paniniwala ng kaibigan niyong ito na nakabase sa pagkakaroon ng relasyon sa aking Tagapagligtas at lubos kong batid ang pagkaunawa, esensya, at dahilan, di na ako nakapailalim sa tradisyong dulot ng okasyong ito. Binago ko yung tanong. At nabuo ang tatlong salitang ito na tanda ng ekspresyon ng pasasalamat.

Dahil diyan sa pamagat, na-appreciate ko yung epekto ng mahal na araw na nagbigay benepisyo di lang sa akin kundi pati na rin sa kay gandang dulot nito sa iba na masasabi mong mga araw na iyo ding mamahalin. At base sa aking obserbasyon sa mga nagdaang araw ay heto ang napansin kong pwede kong ikunsiderang pagpasalamatan:

Buti na lang at may mahal na araw. Kasi kahit papaano’y itinatampok ang mga palabas na isinasadula sa makulay na tabing ng may mga telebisyon ang buhay at ang pagpapakasakit ni Kristo at nagkakaroon ng buhay ang mga kwentong nakalimbag ang mga titik sa Bibliya na minsan lang dapuan ng mga mata dahil marami sa henerasyong ito’y hindi mahilig magbasa, nababasag kahit papaano ang kaignorantihan at nagkakaroon ng kaalaman ang mga manonood sa pamamaraang biswal.

Buti na lang at dahil dito’y umiiwas muna ang iba na kumain ng matataba at makarneng pagkain. At least, napapatigil panamantala ang pagdami ng kolesterol sa katawan at healthy living ang peg sa okasyong ito.

Buti na lang at dahil din sa okasyong ito’y napakabilis bumiyahe sa daan. Napabukang-bibig pa nga ng kasama kong college teacher na isa ring magaling na dancer habang papunta kami sa bahay ng aming Youth Pastor sa Laguna ay naibukal nya sa kanyang pagkatuwa, “Wow, walang trapik. Sana, araw-araw ganito”. Kahit papaano’y nakaramdam ng ginhawa ang parating bising mga daan at kay bilis makarating sa mga gustong puntahan.

Gayundin ang kaybuting epekto nito sa mga araw-araw na pumapasok sa opisina at sinulit ang mga araw na nagdaan para makapiling ang kanilang mga pamilya, umuwi ng probinsya, sinamantala na magpakaliwaliw habang gumagala sa iba’t ibang dako at ang pinakamaganda sa lahat, makapahinga.

Makapahinga sa kay bilis at nakakapagod na takbo ng buhay sa siyudad o maglagi lang sa bahay at magpakahayahay ng walang iniisip na trabaho. Naalala ko yung mga nagtatrabaho sa mga Mall na halos buong taon, Lunes hanggang Linggo, 24/7 ay inialay ang mga buhay sa pagpasok kahit pasko at bagong taon. Pati sa kuryenteng kinukunsumo ng mga establisimyento sa siyudad at mga probinsya ay nakapahinga din sa paggamit.

Sa puntong ito gagawin kong homemade style ang aking pagpalaman sa tinapay. :)

Buti na lang at dahil sa okasyong ito ay tumitigil ang oras ng mga nakararami sa kanilang mga nakasanayang mga buhay. Kahit papaano’y nabibigyan muli ang lahat na maangkin ang oras na nakalaan at gugulin ito sa mga bagay na makapagbibigay ligaya at bumuo ng mga karanasang hindi malilimutan.

At sa pagkakataong ito’y nagkukusa din ang karamihan sa mga kababayan natin na alalahanin ang Maykapal na kadalasan ay nakakalimutan dahil sa kung ano-anong pinagkaka-abalahan at binabawi ito sa mahinahon o kaya’y sa mala-sadistang pamamaraan.

Lubos kong ipinagpapasalamat na hindi na ako lumaki sa paggunita ng anumang tradisyon at ang kinamulatan ko ay ang pagkaunawa sa natapos nang ginawa ng Panginoong Hesu-Kristo sa krus dalawang-libong taon na ang nakalilipas. Wala akong pinapatamaan. Wala din akong sinasabing mali. Ang punto ko lang ay may mas nararapat at mas magandang paraan upang alalahanin siya. At di lang iyon. Makasama din natin sya parati.

Buti na lamang at dahil sa kanyang pag-ibig, ibinigay niya ang kanyang bugtong na anak. Alam mo bakit? Kasi nakasaad sa Banal na Kasulatan na “kung walang pagdanak ng dugo ay walang kapatawaran ng kasalanan”. At ang dugo na tumigis kay Kristo sa krus ng kalbaryo ay isa nang sapat na alay para tayo’y malinis, mahugasan at mabigyan ng kapatawaran sa ating pagkakasala, (kung ito ay ating aariin) at ang lahat ng paghihirap na kanyang tinamo ay para sa ating ikagiginhawa. At para mabigyang kumpensasyon ang poot ng Diyos bilang kabayaran ng ating mga kasalanan sa pamamagitan ng dugo ng kanyang Anak, hindi na tayo mapunta sa tiyak na kapahamakan at magkaroon ng buhay na walang hanggan sa pamamagitan din ng  pagsampalataya sa kanyang Anak.

Buti na lang at ginawa Niya iyon. Dahil meron akong buhay na walang hanggan na nararanasan ko ngayon. Maliban pa dun, maaari akong lumapit sa Kanya nang walang hiya at alam kong tutugunin niya ang aking mga panalangin.

Wala akong pakiramdam na isa siyang Diyos na kapag nagkasala ako e, magkaaway kami. O kaya yung pakiramdam na halos langit at lupa ang distansya ko sa Kanya. O kaya kailangang kong magpakahirap para makuha ko ang kanyang atensyon. Malaya akong hingin ang kanyang tulong at lakas, gayundin ang aking mga nais at kagustuhan sa buhay ng walang pagdadalawang-isip dahil ako’y banal, matuwid, karapat-dapat at kampante akong ipagkakaloob niya iyon ayon sa kanyang kalooban.

Oo. At ang lahat ng iyan ay dahil kay Kristo. At dahil din sa kanya, patuloy akong magiging benepisyaryo ng tunay na kapayapaan at kaligtasang di ko makukuha kahit saan. Pati na rin ang kaligayaha’t kapahingahang saglit lamang na ipinagkakaloob ng panandaliang okasyong ito.

Buti na lang din at itinakda ng Diyos Ama na mabuhay siya sa ikatlong araw. Ito ang siyang pinakamatibay na saligan at patunay ng aking pananampalataya. Kasi kung hindi, walang saysay ang mga sinasabi ko ngayon.

Kung kakamadahin ko sa mababaw na pagtatalastas, parang ganito. “Tapos na ang boksing, magtiwala ka na lang sa Kanya.”

Pagsampa ng lunes, balikan na ang mga tao at makalipas ng isa o dalawang araw, balik-normal na naman ang buhay. Ngunit pwede na nating huwag balikan ang mga bagay na nakasasama’t nakapagpapahirap sa atin dahil ang ating tagumpay, tatag, saya at biyaya ay nakasalig lamang kay Kristo at sa kanyang natapos na ginawa sa krus na minsan lamang namatay at nabuhay muli na siyang tanging tagapagbigay nito sa atin. At maranasan ang buhay. At sa kaso ko, buhay na kasiya-siya na aking mararanasan at tutuloy lang hanggang sa aking pagpanaw. Pinagtagumapayan na rin Niya kasi ang kamatayan.

Buti na lang talaga at ang Diyos ay nagbigay ng lubos at walang panghihinayang. Mayroon akong tinanggap. Sapat na upang ako’y maging maligaya sa aking pagpapasalamat dulot ng kanyang pagmamahal sa akin.

Buti na lang at naituro ito ng aming Pastor. Meron akong naisulat at naibahagi. Pinanariwa nito muli ang mga bagay na meron ako na kailanma’y mananatiling akin.

Nabuo rin ang salitang “tamang ligaya”sa akin nitong nagdaang araw. Ewan ko kung bakit. :)

Paano na lang kaya kung walang mahal na araw? Hindi na rin ako maghihinuha.

Hindi ko na lang din iisipin kung sakali.

Buti na lang talaga meron. :)



---------

Panginoon, salamat po sa inyong pagmamahal. Ako'y patuloy na mabubuhay sa ibinigay mong buhay. :)

"Kahit Paano."

The Realization Conversation. Linggo ng maaga labing-apat na araw ang nakararaan sa aming simbahan, pumanaog ako sa lightboard, binati ako ng aming sound engineer at nagulat siya dahil dumating ako ng maaga tatlong minuto bago magsimula ang aming worship service. (Dahil kadalasan, buzzer beater ang arrival ko before the worship starts. Minsan late pa nga kapag may nangyaring di inaasahan).  Pinatay namin ang tatlong minuto sa usapang ito.

Entrada nya, “Ron, ang aga mo ha, ‘di ako sanay.”

Bigla kong banat, “Napaaga po ba, Sir Butch?”

“Oo ‘ron. Bumaba ka muna, saka ka na lang bumalik pag ilang segundo na lang. Himala kasi eh.”

“Sir, bumabawi lang, nung nakaraan kasi, wala ako.” (due to the editing of our filipino film project).

Umupo na ako sa harap ng lightboard. Nagkaroon ng saglit na katahimikan at kinausap niya ako muli.

“Ron, kamusta? Ga-gradweyt ka na ba?”

Bigla kong tugon, “Opo sir, tapos na boksing, clearance na lang po tas praktis na lang.”

“So kelan ang martsa mo niyan?”

“Sa katapusan po, Sir Butch. Siyanga, ang bilis nga lang po ng panahon eh, parang kailan lang.”

“Oo nga eh, tsk. Dati pangarap mo lang ang makatapos noon, ngayon, eto na’t mangyayari na yung pinapangarap mo.”

“Hindi ko nga masyadong pinapaalam sa iba sir eh, kaunti lang ang nakakaalam (at that time of our conversation). Ayaw ko naman kasi ipangalandakan.”

“Oo nga eh. Sino bang mag-aakala? Hindi nga halata eh”, sabay hagalpak ng tawa.

“Yun nga po sir eh. Kung di ko pa nga sasabihing nag-aaral ako, hindi malalaman ng iba. Haha. Discreet lang po ako.”

Ani pa nya, “ang sabihin mo, ayaw mo lang magpakain, malamang maghahanda ka niyan?”

“Hindi na sir, ok na yung maka-martsa lang, sapat na po iyon.”

At bigla siyang tinawag ng clicker na nagmula sa media room, “Sir, may pre-video po tayo before mag-start, thank you.”

Sampung segundo na lang at magsisimula na ang praise & worship. At dun na naputol ang aming usapan.

Nanariwa sa akin ang usapang iyon sa mga sumunod na araw nang nasa kalagitnaan na ako ng proseso ng pagki-clearance at ang lahat ng kadramahan sa pag-mi-meet ng lahat ng school requirements. Nasabi ko sa sarili ko, “totoo na talaga to. Dati tinitingnan ko lang yung mga nagpa-praktis ng graduation nung nakaraang taon, ngayon, ako na ang mag-pa-praktis kasama ng mga kaklase ko.

Pero hindi magkakaroon ng katapusan ang isang kwento kung wala itong pinagsimulan. At iyon ang siya kong babalik-tanawan.

Backtrack. Hindi talaga ito ang kursong ninais kong pag-aralan, ni sa panaginip ay hindi sumagi sa isip ko. Naireto lang kasi ng kaibigan ng nanay ko ang college institution na ito na pinasukan ko sa nagdaang limang taon. I wanted Mass Communications or Journalism. Psychology was one thing I‘m considering as well. If engineering, I would have pursued one of these: my childhood-answer-sake Industrial, the-engine-hobby-inclined Mechanical, or the supposedly-but-didn’t-became-qualified Aeronautical.

Nalaman kong may kamahalan ang mga tuition fee at miscellaneous expenses. The last course I’ve mentioned had another reason. I graduated from high school with an average point of 82.40 which haven’t reached their qualifying grade of 85. So I ended up taking this course I’ve taken na hanggang ngayon ay hindi pa din ako makapaniwalang natapos ko din.

The fees were affordable. I started at 10,500 pesos, all in. And as the year level increases, the tuition fee decreases. I just fully paid 7400+ in my final semester for my last year. (Sana bayaran nila ang pag-advertise ko. Hehe.)

So siyempre, unang saltak sa skul. Find your name and find your room ang peg. At nang makita ko yung room namin (sa una nitong lugar), kung kalidad ang pagbabasehan sa batayan ng mga de-kalibreng institusyon ngayon, Ay. Wala na tayong pag-uusapan. Hindi papasa. :)

Having a good outlook of what college is (at that time) in terms of facilities knowing that it is a state college is very far from what I‘ve expected. The only exception there is that our professors have taught us very well in spite and despite our condition. E since bata pa naman kami nun and I was just 15 when I entered college, anong alam namin? Promding bata pa ako nun. May makikinig kaya sa mga posibleng maging sentimyento naming mga estudyante nung mga panahong iyon? And as days passed by, as I’ve observed, I later found out that the institution has just recently concluded a transition phase from a former college president who was ousted from his office due to his incompetent and poor handling (others have said due to inside corruption happening) in the institution. No wonder as freshmens, we became the beneficiaries of such mismanagement. (marahil kaunti lang sa mga kaklase ko ang nakakaalam nito hanggang ngayon except sa mga nakasabayan kong kaklase na unang gumradweyt last year at yung mga batch na nauna sa amin).

And fast forward but not that quick. Times of discovering.

First year. I always isolate myself to my classmates before. But eventually, some of them initiated to approach me first. Tas yung isang kaklase na iyon, pinakilala ako sa mga bago nyang kakilalang mga kaklase din namin na naging nakapalagayang loob na nya. And so, friendly connections sprung up.

God has really orchestrated connections in my life. In the midst of my blissful innocence, He sent them to help and guide me in my starting days in college. An’ laking tulong nila. Sa isang kaklase ko nga natanggap ang kauna-unahang magandang uniporme na ipinamana sa kanya ng kanyang kuya na siya namang ibingay sa akin na kalauna’y itinago ko na lang din sa cabinet ko dahil itinuring ko na itong alaala ng isang magandang pagsasamahan ng kaklase ko na iyon at ayaw ko nang malaspag ang unipormeng iyon ng husto. Mga black shoes na di na nila ginagamit kasi wala na daw gumagamit sa mga pamilya nila at ibinigay sa akin. Mga lumakad ng papeles ko para maka-enroll ako ng mabilis. Ako naman bilang pakonswelo, tinutulungan ko sila sa mga assignment namin at pakikisamahan ko sila ng maganda.

Collection of class cards on my first semester. I really don’t know the grading system that time. Paano ko malalaman, wala kaming student handbook na binigay sa amin nu’n, ni wala ngang naganap na orientation, yung klaskard ko pa nga nun, di pa pantay ang pagkakahati tas tabingi pa. At natanggap ko ang kauna-unahang tres sa tala ng buhay ko na inakala kong pinakamataas noon. Yun pala ay siyang kabaliktaran. Engineering drawing ang subject.  Sa pagtatanong ko sa mga kaklase ko, dun ko lang napagtanto na pasang-awa pala ang gradong yon.

On my second semester that year, I was forced to stop studying due to an event that really strucked my family. To have a background of that, my uncle bought a public utility vehicle and my dad drives it daily. It was supposed to be ours as the two of them agreed that it will be transferred into my father’s ownership after he returns my uncle’s cash investment through the vehicle’s boundery (upa sa sakyan) that will be remitted to him for two years and a half (amounting to more than a quarter of a million peso). The profit from that transportation business became a good source of income for us as we’ve handled it for a year, enough to supplant the family’s daily needs as well as to supply my tuition fee in college.

And one ordinary day, my uncle abruptly decided to sell the vehicle without our consent. He made that decision to take vengeance about his unresolved issues with my dad at that time. Life didn’t become fair for us when he didn’t consider the possible consequences of his quick decision that could impact us.

It was an enemy’s attack that created a downward spiral for me and my family. My dad and I didn’t know back then the reason behind that unwise step my uncle had made. And so I stopped to give way for my younger siblings to continue their studies. My dad became jobless. Then my mom suffered a mental anxiety disorder which propelled me to become the mother-in-charge of the house as of that moment while my mom is being taken care of my lola for her physical rehabilitation and fast recovery in the province.

And so in those moments of being an out-of-school youth, I indulged myself in doing significant things to help the family and ease the burden my father was shouldering in the best way that I can. This was one of the refinements in me that led to my early maturity. Dito ko lalong naunawaan ang reyalidad ng buhay. But even in the midst of our family’s bleakest situation, pinanghawakan ni tatay ang kanyang pananampalataya at ang Salita ng Diyos. He always tells me at that time, “Paul, kung ako lang ang tatanungin mo, matagal na dapat akong sumuko, pero tandaan mo may Diyos tayo. Hindi niya bibiguin ang sinumang nagtitiwala sa kanya, malalampasan din natin ang lahat ng ito.”

And we continued life from that day moving with endurance.

The Return of the Comeback. At dahil dun, pinili naming maging matatag, wala kaming opsyong mapagpipilian kundi iyon lang. Akala ko, wala na akong kinabukasan. And God has really made a way for me when there seems to be no way. Lumipas ang isang taon at huling linggo ng Oktubre nang taong yon, kinausap si tatay ng kapatid nya, nangamusta ukol sa mga buhay-buhay nila, tinanong kung nag-aaral pa daw ba ako at ano daw kinuha kong kurso. At umuwi si tatay dala ang balitang ang tiyo ko na daw ang magtutustos ng aking tuition fee hanggang makapagtapos ako.

At ayun, asikasong bigla, matapos ang mahabang paliwanagan sa registrar at lahat ng prosesong kailangang kong maisagawa sa madaling salita ay nakabalik akong muli. Nakita ako ng mga kaklase ko na nasa ikalawang taon na’t ga-gradweyt ng associate at nagtanong kung ano daw ang nangyari sa akin. Karamihan sa kanila’y nanghinayang pati mga propesor ko dahil maganda ang karera ko nu’n sa klase at bigla akong nawalang parang bula. They felt sorry about what happened in my family and they have just encouraged me na ituloy ang kurso at wag ko nang itigil pa na siya ko namang ginawa.

Dito rin sa puntong ito ay lumipat na ang skul namin sa bago nitong site sa Piccio Garden (yung color blue na building na tabi ng SLEX ngayon). Dun ko na naramdaman ang pagiging kolehiyo. Bagong gamit, bagong skul, bagong upuan, bago lahat.

Second Year.  Nung first sem, kampante pa ako kasi mahaba pa ang allowance ko for waiting for my OJT. Pero nung second sem, nagsimula na akong mainip dahil wala pa ding natawag sa akin.

This was a year of challenge to me dahil maliban sa kailangan kong bunuin ang 58 units sa dalawang semester na ito (29 units per sem), ay kailangan ko ding makapag-OJT for 420 hours at matapos ito bago dumating ang March to comply the requirement to be an associate graduate and to be qualified to become a third year student. Hindi ko masyadong naasikaso ang paghahanap ng ma-o-OJT-han nu’n dahil bumawi ako sa academics. And knowing na kung walang OJT, ay di ako makakatuloy, nagkaroon ako ng kaunting bagabag.

Syempre, ayaw ko nang itigil muli ang kurso dahil sa nakabalik na ako sa momentum ng pag-aaral ko. So, ginawan ko ng paraan. This was the very last option that I will choose if I will still not be hired by those aviation companies that I’ve passed my resume. And this happened.

It was February that my classmate and I resorted to pay a fake OJT certificate for the sake that we can have that only remaining requirement that we need to complete it all. And so I passed it on the registrar’s office and just waited for the results. But before that semester ends, tinulungan kami ng professor namin na mailakad ang resume namin sa kanyang asawang nagtatrabaho sa AirPhilExpress (now PALexpress) para may pansalo kami sa discrepancies na ginawa naming dalawa sa OJT certificate namin just in-case magka-aberya.

The next week a controversial issue had sparked on our engineering department. And the school’s administration made an investigation about this fake OJT certificate that’s pestering the registrar’s records. There’s this thing called qualifying exam to become a third year student and those students whom they would find this fake certificate in the screening day will not be permitted to take the qualifying exam and be apprehended to continue the course.

And so they’ve found out that they identified 12 students including me who have made that illicit act. We became floating students at that time and the coordinators have told us that we should wait for the decision of the registrar, the administration, and the deans for the consequence of doing such act. For in reality, we are subjected to be expelled from the school for such a grave misconduct.

Then, I prayed and fasted. I asked God that I may find favor in the sight of the professors (who will be the interrogators) on how we acquired that fake certificate, and be convinced in our acceptable reason in the premise of truth and veracity of what really happened and might consider it to pardon our misconduct.

The next day, the screening happened. Ginisa ako nung una sa toyo at suka. But I maintained my composure in the middle of the conversation knowing that God will favor my righteous cause. And so I just told the professors what really happened and I pleaded for them that they may consider my plight, and just as when an aviation company hires me to let me conduct my on-the-job-training there, I would replace the fake with a new, certified one. And the last interrogator had considered my plea because I became his student and he knows my attitude, character and performance in his class, and he guarantees that I can do what I’ve promised.

After all the dramas, the dean and the admin decided to make it pardoned and letting us students graduate and take the qualifying exam since this is the first incident that happened in our batch. I thanked them for their consideration. Then, I extend my deepest praises and gratitude to God when I arrived home.

Third Year.  While I‘m on my vacation, I was called by the aviation company my classmate and I have given our resume to our professor. Yung manugang niyang lalaki ang naglakad ng papel namin. We thanked our professor for the assistance she has given to us to her son-in-law. So after all the interviews and orientations, I started my first day at Airphil. Nakakatuwa lang dahil di strikto yung supervisor ko sa attendance, pwede akong pumasok any day at any free moment until I finish it.  I benefited so much at that opportunity that I became so flexible in my personal commitments and schedules.

Pang-hapon ang naging skedyul kong pinasukan dahil naubusan na ng slot para sa pang-umagang klase na siyang parating skedyul ko pag nag-e-enroll. Bagong mga kaklase. Bagong pakikisama. At dahil sa lower section ang dinayo ko, pinili ako ng mga kaklase kong maging representante ng aming seksyon dahl matino akong tigasin. Meaning, tiga-xerox ng assignment, tiga-kausap ng mga titser namin, tiga-lakad ng mga papasang assignment sa mga sa mga prof, tiga-balita kung di na magkaklase, tiga-post ng announcements. Hayun. For two semesters, ganun ang ginawa ko.

Dahil sa libangan ko din ang magbasa, nawili ako sa pagbabasa ng mga short stores written by various authors in our subject called Philippine Literature kasi tinadtad kami ng titser naming magbasa at unawain ang mga kwentong kanyang ipinapabasa. Which later in turn had influenced and improved my style of delivering and writing my essays na siyang pinapakinabangan ko hanggang ngayon (thank you po, Ma’m Tinay :D) maliban pa sa mga paraan ng pagpapahayag ng mga opinyon ng mga kolumnistang nababasa ko sa dyaryo tulad halimbawa ng Philippine Daily Inquirer.

Dun ko lang din napansin nang nagpa-evaluate ako ng mga grades ko, parating matataas ang mga minor subjects ko surfacing about Social Studies, Literature, at Filipino (which I like the most) tas yung mga majors naglalaro sa dos at walang kamatayang nag-iisang tres.

Matapos ang kulang-kulang anim na buwan, nakumpleto ko ang traning (na puro office work lang) at nakuha ko din ang aking OJT certificate, at ipinasa sa registrar. And at last, the issue about that thing was finally settled.

Fourth Year. Balik pang-umaga ako pagsampa ko ng huling taong ito. Si Lord talaga ang gumagawa ng paraan para di maapektuhan ang aking pag-aaral kahit napapabayaan ko iyon dahil sa dami ng commitments na ginagawa ko kaliwa’t kanan. Kapag sobrang pagod, di na ako pumapasok para makabawi ng pahinga (paminsan minsan iyon kada lunes). O kaya kadalasan kapag di ako makasakay ng jeep dahil punuan sa umaga, late na akong nakakapasok. Kapag ganoon ang nangyari, nakikibalita ako sa mga klasmeyt ko’t babalita nilang wala naman masyadong ginawa nang araw na wala ako, o di naman pumasok ang first class professor namin. Kung pumasok naman at may na-miss akong lecture, nakakabawi naman kaagad ako dahil tinutulungan ako ng mga kaklase ko. Its all because of His grace. I didn’t became worried as I have entrusted my last year to Him in my school. I found favor in the sight of my teachers and professors. And at last, the “tres” had vanished away.

Simula noong nakabalik ako nung second year hanggang ngayon, di ko na iniasa sa mga magulang ko yung aking pamasahe araw-araw. Nakakatuwa lang na maliban sa mga pinagkakakitaan kong mga (kung anu-anong matitinong) sideline noon, God has also touched other people to bless and support me financially which sustained my daily needs. Saka lang ako hihingi sa kanila pag talagang wala na akong pera. It came to my senses since then that money is really so hard to earn yet so easy to be spent so I have to use such tool wisely.

Lalo na nung nitong huling sem sa thesis ko (ay, namin pala) na sadyang nakapanlalata sa dami ng dapat ayusin at sundin. I said to myself, the life lessons I‘ve learned at this thesis writing cannot be harnessed overnight. It takes discipline, patience and endurance in order for me to accomplish a certain goal. It imparted and confirmed things inside of me. An individual who has meticulously and painstakingly made a research study or thesis will understand what I’m talking about.

I also honored God in my studies in terms of my finances. I see to it that I‘ll set aside quickly the tithe of my whole tuition fee as my auntie gives it to me at every start of the semester. Whatever belongs to Him must be given to Him. I applied this principle since then knowing that as I honor God in this aspect, he will guide me, provide for me, and take care of everything that which concerns me about my studies. And so I didn’t became so much surprised if the results were obvious. For it was just the expected. :)

God’s Goodness. No words can express how good God really is in my life. Life becomes so much better when you decide not to care so much.* Being aware that he’s taking care of me, I became confident that I‘ll finish this course successfully. In the midst of hard times, I just relied upon His grace and power to work on my behalf to get things accomplished. The more I am being pressured, the more I see to it that I should be relaxed and composed. Yes, there were times that I would just surrender and give up. But God.

That “but God” moments really pulled me up when I was almost being deeply drowned in every circumstance. Hindi na ako namroblema ng husto nang naunawaan ko ng husto ang revelation na iyon as I progress in my studies and as I grow in my walk with God as well.

Bloopers. Salamat sa mga jeepney driver na kapag sinenyasan ko ng aking kamao ay titigil sa harap ko dahil pasasabitin nila ako at pag pinalad-palad pa na walang bumaba, mula bahay hanggang Baclaran, nakaupo ako sa estrabo ng jeep. Gusgusin akong bata kapag pumasok. Self-defense ko kasi iyon. Sino ba naman ang papansin sa taong mukhang yagit ang itsura? Di halata kung saka-sakaling may daan-daan at libu-libo akong dala karga-karga ang attaché case ko? And speaking of my attaché case, subok na siyang matatag. Iningatan nya ang mga notbuk kong ginagamit simula pa noong first year. Dalawang bagong notbuk lang ang nadagdag sa tropang thunders. The new notebooks joined the group two years ago. Pinagmukha akong attorney ng bag ko na iyon pero di niya pinasakit ang likod ko. Di ko na talaga nagamit yung feature niyang self-defense mode (pambalya’t panghambalos) tsk. Tapos na pala kontrata nya sa akin. You deserve a peaceful rest after 6 years. Haha.

Pumapasok ako nang naka-crocs dahil ayaw ko gamitin yung aking nag-iisang black shoes na nirereserba ko sa parating na graduation.** At dahil dun, kinon-fiscate ng isang guard yung ID ko. Sa lahat ng limang guard na nagbabantay at nagpapasok sa akin ng halos isang semester na ganun ang suot kong sapatos (dahil marahil naintindihan nila na mas importante ang makapag-aral kesa sa ikunsidera ang panlabas na anyo), siya lang ang bukod-tanging nakasita. At sa madaling sabi, gumarahe sa OSA ang ID ko for the past 2 months. Yung mga klasmeyt ko nagtataka kung paano ako nakakapasok. Hehe. And speaking of that ID, hanggang sa mga oras na ito ay hindi ko pa din nakukuha hanggang ngayon. At wala na akong plano. Buong puso ko nang iniaatang sa kanila ang ID ko na iyon na ayaw nila i–release even though I followed all the requirements they need me to comply.

Salamat sa tres na pineapple juice na nagtitinda sa labas ng skul. Ikaw ang naging likidong sa aki’y nagbigay buhay.

The Conclusion. Those were the highlights of the important events that happened during my college days. Those memorable days that will forever be a part of my history. The moments of realization that imparted so much in my life. The demonstration of God’s faithfulness and goodness in me in the years of my study. As I reminisce all of those, it gives a smile on my lips. And I will just smile. For that smile will be a remembrance of my wonderful experience and becoming a part of my colorful history.

Hindi ko na inatim na mabigyan ng natatanging pagkilala. Even though that’s good, di ko na inasam. Sabi nga ni Dong Abay, “ok lang kahit wala kang honor. Ang edukasyon naman ay di paramihan ng diploma. trophy at medalya.” Ang mahalaga ay di ka mabubuhay bilang isang mangmang.

Pagbati ng Pasasalamat.  Lord, thank you for the years you have been with me. You deserve all the highest praises and glory in this another milestone you’ve helped me to reach.

Nais ko pasalamatan sunod ang aking mga magulang. Kung wala sila, wala ako. (malamang). :) Ang kanilang walang humpa’y na suporta’t panalangin ay hindi matutumbasan ng kung ano paman.

Kay Tito Rey at Tita Hilda, na pinamuhunanan ang lahat ng aking gastusin sa pag-aaral, at heto’t nagkaroon na ng bunga. Tulad nga ng banggit parati ni Papa sa inyo, ang Diyos na buhay ang siyang magbabalik ng lahat ng pinagkaloob niyo sa akin sa inyo.

Kela Pastor Rean at Ate Arlene, sa pagsuporta sa aking pamasahe noon weekly at kay spongebob (Celeron Laptop). Ang laptop na ito ang nagpatunay na mahirap mabuhay kapag walang U and I (you know what I mean. Hehe). Ang Panginoon na lang din ang siyang reresbak sa inyo para sa akin.

Kela Pastor Paul and Pastora Heidi, dahil po sa inyo, nabayaran ko na po lahat ng aking liabilities sa skul, Thank you very much po.

Sa mga kaklase ko na naging bahagi sa lakbaying ito, salamat din sa inyo. Magiging bahagi kayo ng aking magagandang alaala.

Sa mga tropa ng multicab drivers and operators na parating libre kapag sumabit ako o kapag nag-duty ako bilang dispatcher sa magagandang tip na binibigay nila sa akin kapag naninigil ako sa terminal namin.

Kay kuya Richard, sa tiwala sa pagmamaneho ng kanyang pampasadang multicab, pinansyal na suporta, at pakain after I drive Him home.

Gayundin sa mga kumare, ate, kumpare, kuya, mga “frends” and my leaders inside the church, sa mga nananalangin din sa akin (kung meron man). Lahat kayo’y may kontribusyon sa kung ano ako ngayon.

Consummatum Est. I know all of the graduates have their own story to share and tell on how they’ve endured and how they’ve gone through with their college days. But I can humbly say that my story is one of the stories that are worth sharing, and to justify the writing of this long (and probably-you-can-be-sleepy-because-of-this-lengthy) essay, worth recording. :)

Sila mama’t papa kasi, they never finished college. Wala silang makuwento sa akin on how they finished their promising courses they’ve taken back then. And in the future, just as I’ve found my “good thing” from the Lord, and we can have children, kapag nag-college din sila, I have a story to tell. :D

And at this moment, sa mga estudyanteng nag-aaral pa rin sa ngayon na makakabasa nito, panghugutan din nila ng inspirasyon at tapusin ang kanilang nasimulan kaakibat ang Diyos na siyang magiging kasama nila sa panahon ng kanilang pagkatuto. No sweet words. Just reality.  At least, may istorya akong masasabi. At least, may mga bagay ako na pwede kong maimungkahi kung kinakailangan bunga ng aking mga naranasan.

At may mayaman na kuwento akong maibabahagi…

kahit paano. :D

------------------

*a quote form my sister abby’s cp.

**I have a new black shiny one. (yeah, na hindi ko pa din gagamitin). :D

---------------------------------------------------------------

Ipinapaabot ko sa lahat ng mga ga-gradweyt ang aking maligayang pagbati sa mga katulad kong magsisipagtapos sa taong ito. Ang inyong inilaang pagpapagal ay nararapat bigyan ng isang makabuluhang pagbubunyi.

Sa Diyos ang pinakamataas na papuri!