"Angklang Nakatarak."

Ang titser ko nung hayskul ay nagplano nang pumunta sa lugar na ito dalawang taon na ang nakakaraan. Hindi kami natuloy nung una naming sinubukan dahil hindi pa gawa ang daan at wala kaming sapat na budget para marating ang lugar pagkat mula Nasugbu ay babagtasin mo ang mahabang biyaheng akyatin sa traysikel at maglalakad ka sa rough road na daan at ilang bundok para marating ang lugar na iyon.

Sa entrada pa lang ng aking pagkukuwento, maiisip mo na na marahil ay sadyang napakalayo ng lugar na aking binabanggit, at sakripisyo ang pumunta sa lugar na iyon. Hindi ka nagkamali. Ganoon ang senaryo apat na taon na ang nakararaan. Ngunit salamat kay Biang.* Ang kanyang butas ay siyang naging aming lusutan na nakaraang taon lamang binuksan.

Si Sir Allan ang siyang contact ng aking hayskul titser doon. Siya ang tanging gurong nadestino sa baryong kinamumuogan ang mga bundok kaharap ang napakagandang dagat tanaw ang Carabao Island at Corregidor. Kaya siya napadpad dun dahil nung nagkabalasahan kung sinong may gustong magturo sa lugar na iyon sa harap ng maraming guro ay walang ibang nagtaas ng kamay kundi siya lang. Siya’y pinalakpakan at naturalmente, sa kanya iginawad ang lugar na ito na mayroong kurikulang pang-elementarya lang nung panahong iyon.

  

          Minarapat na naming iwan ang kotseng dala namin at naglakad kami ng halos isang kilometro mula sa pasukang daang tabi ng baybaying dagat hanggang sa iskul. Mula sa kubong tinatambayan ni Sir Allan na nagsisilbing pahingahan ng mga kasama din niyang mga guro, abot tenga ang ngiti niya nang matanaw niya kaming tatlong papalapit sa kanila. Laking gulat nga niya kung paano kami nakapasok ng ganung kadali sa baryong iyon dahil di basta-bastang nagpapapasok ang mga sekyung nakaposte sa bukana ng daanang iyon kung wala kang bigating padrino na aakalaing mong nagbabantay ng isang exclusive subdivision.

Ang Daan papuntang Barrio Sta. Mercedes, Margondon, Cavite a.k.a Patungan, kung saan nakalagak ang nasabing paaralan.

Pinatuloy niya kami sa kanilang kubo at nagkamustahan ang dalawang dating magkasamang guro noon sa Bacoor Natonal Hgh School-Annex. Ang kanilang mga ngiti sa gitna ng kanilang usapan ay di mapaparis, na umikot sa kani-kanilang buhay matapos nilang maghiwalay ng landas dahil nadestino na si Sir Allan sa lugar na ito at nanatili si Sir Obet na magturo sa Burol.** (Kanang Litrato, sa kaliwa: Sir Obet. sa Kanan: Sir Allan.)

Naikuwento niya sa amin kung paano siya nagsimulang magturo sa ganong kalayo at dulong komunidad na kahit sinong gurong tatanungin ay di tatagal magturo doon. Sa gitna ng kanilang usapan ay umalis muna ako panaglitan upang ikutin ang nasabing compound ng paaralan. Naisip ko na ito’y pinondohan ng gobyerno upang maitayo ang mga silid aralan. Napansin ko din na may isang two storey buliding na hindi natapos. Iniisip ko din na ang kuryenteng ginagamit nila ay pinapatakbo ng Meralco para sa bentilasyon ng mga silid aralan. Nakita ko din ang kapayakan ng pamumuhay ng mga bata dahil ang lahat ng mga estudyante ay naka-tsinelas. 

      

   Matapos akong magmasid ay binalikan ko sila sa kubo, at nagpahanda si Sir Allan ng aming tanghalian sa kantina ng kanilang iskul at inihain sa amin ang kanilang nakayanan. Maming dilaw na hinaluan ng gulay, maraming fishball na may matamis na sawsawan, kanin, at puting sago bilang pantulak. Sa pag-uusisa ni Sir Obet kung paano nagkaroon ng  hayskul dito, nagsimulang magkuwento si Sir Allan. Na siyang nagpabago sa aking mga hinuha nung una nung aking napakinggan at kinamanghaan ko matapos kong libutin ang buong compound. 

Nang siya’y unang tumapak sa lugar, isang maliit na paaralang elementarya ang kanyang inabutan na sinimulan pala ng kanyang lolo mahigit pitumpung taon na ang nakakaraan. Nang maglaon, nagdesisyon siyang simulan ng kurikulang hayskul ang komunidad na ito upang maipagpatuloy ang pagtaas ng antas ng pag-aaral  ng mga bata kesa tumigil ito dahil di nila kakayanin ang maglakad araw-araw ng balikan o dahil sa wala silang 300 pesos upang maipambayad sa pamasahe kung sa bayan sila magha-hayskul. Lahat ng dakilang bagay ay naganap sa isang maliit na simula. Hindi na niya batid kung anong pagod at hirap ang kanyang tatamuhin at mga sakripisyong kanyang gagawin para maisakatuparan ang layuning ito dahil sa kagustuhan niyang maturuan ang mga batang nakatira sa ganoong kaliblib na lugar at makapagtanim ng binhi ng kaalaman sa mga kabataang namumuhay rito.

Salamat sa bangka ng asawa ng kanyang hipag. Sa nakalipas na apat na taon, ito ang naging transportasyon niya nung wala pang daan na mula Ternate’y kakain ng higit-kumulang isang oras na biyahe sa dagat para marating ang lugar na iyon. Naikuwento niya din kung paanong unti-unting naitayo ang eskwelahang hayskul sa baryo na kung saa’y naitatag dahil sa pagbibigkis ng mga mamamayan doon. Mapalad and eskwelahan at nabiyayaan silang makabitan ng Solar Panel mula sa grupo ng mga gurong Hapon na isang NGO na nais tumulong sa mga paaralang higit na nangangailangan para maipagpatuloy ang sistema ng edukasyon sa mga lugar na ito. At ang skul ay humuhugot ng kuryente sa solar energy upang mabigyan ng bentilasyon ang mga bata. At kaya pala di naituloy ang nangangalahati na sanang two-storey building ay dahil sa isang sitwasyong nagdulot sa kay Sir Allan na magdesisyong ipatigil pansamantala ang pagpapagawa ng bagong silid-aralan.   
              

         Naging tour guide namin si Sir Allan. Niyaya niya kaming puntahan ang kinalalagyan ng kamapanang nakaguhit ang pangalan ng kanyang lolo sa simbahan doon bilang patunay na matagal na talagang namumuhay ng tahimik ang komunidad na iyon. Pagkatapos ay naglakad kami sa tabing baybayin at itinuro niya ang maliit na kubol kung saan dun siya unang nagsimulang magturo. Dahil sa galante si Sir Allan, nagpamiryenda muli ito ng Pop Cola at Clover Chips. Tuloy-tuloy ang kuwentuhan. Pati ang mga kalokohang kanilang pinanggagawa noon sa Burol** ay nadamay pa sa usapan. Matapos ang dalawampung minuto ay inaya kami ni Sir Allan sa tinatawag niyang “Pinalayang Pook.” Dahl curious si Sir Obet na puntahan ito, dinayo namin ang nasabing pook. 

Habang papalapit sa nasabing lugar ay may mga pamilyar na bagay akong nakita na hindi ko inaasahang makikita sa lugar na iyon. Makalampas sa boom na kawayan sa bandang kanan ay nakalagak ang tirahan ng hipag ni Sir Allan na siya naming tinuluyan. Malugod kaming tinanggap nito at pinakilala kami ni Sir Allan sa kanya.



       At sa gitna ng usapa’y binukas niya sa amin ang kanyang saloobin ukol sa isyung kinakaharap ng komunidad nila sa bumili ng lupa kinatitirikan ng buong baryong iyon at ang sentimyento ng pook na iyon kay Sir Allan bilang tagapangasiwa at siya mismong namumuno ng skul.  Huli ko lang nalaman na habang nakatuloy pala kami doon ay umaaligid ang mga sekyung ang mga mata’y nakabaling sa mga bisitang di pamilyar sa kanilang mga paningin. Matapos ang malaya’t makabuluhang usapan ay tumuloy kami sa pawid na pag-aari ng asawa ng hipag ni Sir Allan. Umorder si Sir Allan ng apat na redhorse mucho at nag-ayang uminom. Makalipas ang ilang minuto’y dumating ang asawa ng hipag ni sir Allan. At dinaan niya sa maboteng usapan na magkaroon ng kalinawan ang di pagkakaunawaan na maliban pa sa manok na nakatali sa kanilang garaheng aming tinuluyan ay tanging kaming mga bisita, at ang kanyang asawa ang nakakaalam ng dahilan niyon at parang kami ang mga isinugo ng mga Anghel para maganap ang pambihirang pagkakataong iyon para sa kanilang dalawa na makapag-usap ng masinsinan. 

Hindi na namin namalayan ang oras na sadyang kay bilis lang dumaan at nang kinahapunan ay sinulit na namin ang pagkakataong makapaligo sa sadyang napakalinis na dagat na halos makita mo yung mga isdang nalangoy ng mabilis kahit sa mababaw na bahagi pa lang. 

Pagkabanlaw namin ay niyaya ko si Sir Obet na bumalik sa skul upang ma-charge yung camerang aking dala sa pamamagitan ng USB port. Iniwan namin ang aming drayber na isa ding guro, si Sir Allan at ang asawa ng kanyang hipag.

Tapos na ang klase sa skul at naabutan namin ang isang bentedos-anyos na guro doon at nagtanong ako tungkol sa mga karanasang kanyang naranasan sa paaralang yon. Naikuwento nya ang labis na pagtataka at pagtatanong ng kanyang mga kapwa guro na naka-assign naman sa progresibong siyudad sa ibat ibang bahagi ng Cavite kapag nagkikita-kita sila sa Division Office sa Trece Martires. Kinabibiliban sila ng ibang mga guro dahil ang kanilang pagtitiyaga at pagtuturo sa liblib na lugar na ito ay hinding-hinding matatawaran na siya ko naman talagang nasaksihan.

Isa sa mga pangunahing programa ng DepEd na mapaabot ang sistema ng edukasyon sa mga komunidad na malayo sa kabihasnan at ang turuan ang mga batang nakalagi dito upang ang suhay ng karunungan at pag-asa’y maihasik kahit sa pinakadulo’t pinakaliblib na dako maging bundok man o bahaging malapit sa dalampasigan. Sa madaling salita ay “hangga’t may estudyanteng pumapasok ay tuloy ang klase” sa nasabing lugar. Ang paaralang ito ay isang patunay na naisakatuparan ang nasabing programa na nasabing lugar na inabot ng halos tatlong taon sa kanila bago maganap ito.

Pero pinangangambahan ng mga mamamayan doon na slia’y mapaalis ng walang kalaban-laban dahil sa ang tagong sulok na ito na kaharap ang napakagandang dalampasigan ay pagmamay-ari na daw ngayon ng isang mayamang angkan at plano ito kumbersyunin bilang isang pribadong tourist attraction. Pinagtatakhan ko lang kung papaanong nabili ang nasabing lugar gayong ang lupang ito’y kabilang sa mga lugar na dapat pinangangalagaan ng estado at ang interes ng mga mamamayang matagal nang nakatira dito ang siyang higit na ikinunsidera. Nakasaad sa ating konstitusyon na “kinakailangang protektahan ng estado ang karapatan ng mga maralitang kulturang komunidad sa kanilang lupang ansestral (lupang minana pa nila sa kanilang ninuno) upang matiyak ang kanilang pang-ekonomiko, panglipunan at pangkultral na kagalingan.”*** May aksyon kayang ginagawa ang gobyerno ukol dito? At kung meron man, sapat na ba iyon para maalis ang pangamba ng mga mamamayan at magkaroon ng kasiguraduhan na di na sila mapapaalis doon?

At sa di inaasahang pagkakataon, isang malaking papel ang ginagampanan ng paaralan sa pagpapanatili ng komunidad doon. Lumayo ang loob ng mga mamamayan ng “pook” kay Sir Allan kesyo daw nakuha na ng mayamang may-ari ang loob ng mag-asawang nagpapatakbo ng paaralan at nawawalan na ng pag-asa ang mga mamamayan sa kanya, at susunod na lang sa kagustuhan nito na umalis sa lugar na iyon at maisakatuparan ang isang nagbabadyang balak na sukat-ikapagdurusa ng mga mamamayan sa hinaharap. Ngunit sa pagtatagpo nilang dalawa noong hapong iyon, unti-unting nawala ang makulimlim na ulap at nagpakita ang isang nagniningning na bahaghari.

Tanging ang apat na pulang bote at ang kubol na aming tinambayan ang siyang tahimik na saksi’t nakaparinig sa usapang naganap at ipinasya na ng langit kung ano lamang ang kikilingang batayan ng nasabing matabang guro.

Alas singko i–medya ng hapon. Nang balikan namin silang tatlo sa kubol ay niyaya ko na silang umuwi dahil sasamahan ko pa ang tatay na pumasada pa nang gabing iyon. Kami’y nag-ayos, nagpasalamat at namaalam na kay Sir Allan at sa asawa ng kanyang hipag. Magmula roon ay nagsimula na kaming maglakad sa tabi ng dalampasigan pabalik na sa kotseng gamit namin na nakapark sa bukana. Pinaplano namin nila Sir Obet na bumalik muli upang makapag-donate ng mga gamit pang-eskwela sa nasabing lugar. Maliban pa sa plano niyang iyon, gusto ko ding bumalik para mabahaginan din ang mga estudyante ng mabuting balita ng Diyos na marahil ay hindi pa nila naririnig sa tala ng buhay nila.

Nilisan namin ang lugar dala ang inspirasyon na hindi hadlang ang bundok at dagat upang maisakatuparan mo ang layuning nais mong maganap sa buhay na ito. At tunay ngang ang lahat ng pinaghirapan ay magkakaroon ng bunga kung mananatili kang tapat sa tungkuling inilaan sa iyo.

Hayaan niyong tapusin ko ang sanaysay na ito sa ganitong paghahalintulad.

Kung pamilyar ka sa isang barko at kapag itoy humimpil ay binababa ng kapitan ang isang angklang mabigat upang hindi ito tangayin ng agos at di mapalayo sa kinatitigilan nto. At sa kaso nila, wari’y iginawad ng mahabaging langit ang pabor na nagbigay kasiguraduhan sa mga mamamayang nakatira doon ngayon.

Pilit na niyayanig ng malakas na alon ang barko. Kailangan lamang maging matibay ang tali na nagdurugtong sa gitna nito. Hangga’t hindi ito iniaangat ay mananatili lang ang barko sa kanyang pwesto dahil malalim na ang kinalagyan nito sa paglipas ng panahon at sadyang matibay na bakal ang inihulog sa karagatan. Anuman ang mangyari’y ang barko’y mananatili.

At iyon ay dahil sa angklang nakatarak.

-----------------------------------------------------

*Ang Kaybiang Tunnel ay bahagi ng daang Nasugbu-Ternate Road Project ng pamahalaan na binuksan nung 2013. Ang pangalan ng nasabing tunnel ay halaw sa pagpapangalan ng mga lugar doon dati ng mga unang namalagi doon at kung kanino ito nabibilang. Ang bundok daw na iyon na binutasan para malagyan ng daan ay kabilang “Kay Biang”.

**Palayaw ng Bacoor Natonal High School- Annex na nasa Molino I, Bacoor, Cavite. Doon gumradweyt ng hayskul ang nagsasalaysay ng kuwentong ito.

***1987 Philippine Constitution. Article XII, Section 5: “The State, subject to the provisions of this Constitution and national development policies and programs, shall protect the rights of indigenous cultural communities to their ancestral lands to ensure their economic, social, and cultural well being.”

"Ang Silungang Bato."

Minarapat kong isulat ito sa wikang tagalog dahil sabi niya’y hindi siya ganun kagaling umintindi ng husto ng mga sulating halaw sa salitang Ingles. Dahil sa ito’y kanyang ipinakiusap, malugod kong ginawa ang sanaysay na ito para sa kabatiran ng kanyang pang-unawa at maipahayag ko ang aking pagkabilib sa kanya.

Nakilala ko siya sa kolehiyong aking pinapasukan noon sa Pasay. Naging kaklase ko sya noon sa ikalawang semestre ng aking ikatlong taon ng pag-aaral. Pinakilala siya sa akin ng isa ko ding kaklase na naging klasmeyt ko din nung nakaraang dalawang semestre. Unti-unti ko siyang nakilala dahil ang isa kong kaklaseng kakilala niya ay parati niya lang sinasamahan sa klaseng aming kinabibilangan, wala nang iba.  Nalaman kong sila pala’y naging magkaklase noong unang taon palang nila.  At dahil sa kaibigan ko ang kaklase niya na iyon, pinagtagpo ng tadhana ang aming mga landas.

Sa gitna na aming pag-aaral ay kinakitaan ko siya ng talino’t husay sa major subject na aming pinag-aaralan lalo na sa larangan ng  matematika. At dahil mahina ang nagkukuwentong ito sa larangang iyon, ako at ang isa kong kaklase ang kanyang suking tinuturuan pag di namin maintindihan ang algebra at calculus. Takbuhan namin siya pagka may assignments at bago kumuha ng test.

Napapansin ko na may mga panahong ang kanyang mukha’y di maipinta at parang naliligiran parati ng ulap ang kanyang mga mata. Sa aking pagtatanong at patuloy na pag-uusisa sa dahilan kung bakit ganun parati ang kanyang anyo na nung una’y halos ayaw niyang pag-usapan ngunit nung lumao’y ibinahagi niya din. Isinalaysay niya ang mga kapaitang kanyang nararanasan, mga pang-aasar na kanyang natatamo sa mga kapwa ko estudyante, ang paghamak na kanyang natatamo sa kanyang tiyo, ang hirap ng buhay na kanilang kinakaharap, mga pagsisi na kanyang patuloy na pinanghihinayangan (nung mga panahong iyon) at ang kawalan ng bilib sa kanyang sarili dahil pinalugmok siya sa kapaligirang negatibo mula sa kanyang pamilya at ang resulta ay inihiwalay niya ang kanyang sarili sa pakikipagkapwa sa iba, at sinisikap niyang maging highest sa klase at nakakakuha siya ng magagandang grado ngunit ang dahilan sa likod nito ay upang siya’y maging katanggap-tangap sa mata ng nakararami.

Pinagpatuloy niya ang kanyang buhay sa kabila ng mga bagay na kanyang mga nararanasan. Kami naman bilang mga kaibigan niya ay pinapalakas namin ang kanyang loob at ako mismo ay nagsasabi sa kanya na may Diyos na parating nakanatabay sa kanya kapag dumadating sa punto na gusto na niyang sumuko. Tapat ang Diyos at kailanman hindi siya pababayaan nito anuman ang mangyari. At may isa kaming guro na siya’y sinusuportahan habang siya’y kumukuha ng test para magkaroon ng lisensya sa pagiging mekaniko ng eroplano, na natapos din niya bago gumradweyt.

.

Ang kanyang pagtitiyaga’t pagsusumikap ay nagbunga nang siya’y makasama naming sumampa sa entablado ng PICC noong Marso. Isang tagumpay na nararapat para sa kanya matapos ang apat na taong pagbubuno ng pag-aaral . Ngunit sa likod ng tagumpay na ito nakatago ang isang reyalidad na siyang nagpaunawa sa akin ng husto ngayon na kaya pala sya nagbabaon parati ng itlog, kung bakit madungis parati ang kanyang polo kapag pumapasok, kaya pala ganoon ang kanyang mga pananaw na naisip niya sa kanyang sarili kapag nagbabahagi siya ng mga hinanakit at sama ng loob sa buhay na ito sa amin ay dahil sa kapaligirang kanyang pinagmulan at mga bagay na nakikita nya magmula noon at siyang kinaantigan ng puso ko’t naging inspirasyon ko sa ngayon.

Fast Forward.

Sumagi siya sa isipan ko nang tinawagan ako ng isang kumpanyang pinasahan ko ng resume upang magkaroon na ng trabaho na linya sa kursong aking pinag-aralan. Biyernes ng gabi, sinabi kong magpapatulong ako sa kanya para mag-review at masagutan ang iksameng kukunin dahil siya din mismo’y una nang nakapag-test sa kumpanyang tumawag sa akin. Pumayag naman siya at sinabi niyang pwede siya kinabukasan at may oras siya upang ako’y kanyang turuan.

Sabado ng umaga, pasado alas-diyes nang magkita kami sa SM Sucat dahil iyon ang itinakda niyang maging tagpuan namin, nakita kong basa ng pawis ang kanyang damit dahil siya’y galing sa paaralang elementarya ng kanyang kapatid, niyaya ko siyang magpalamig muna sa loob at niyakag ko siyang kumain kung san man niya gusto. Mcdo ang kanyang pinili.

Dahil wala kaming balita sa isa’t isa matapos ang graduation, kami’y nagkamustahan ng husto tungkol sa mga buhay-buhay at mga kaklaseng nagkatrabaho na’t mga wala pa, at mga bagay na pinagkakaabalahan para maipagpatuloy ang karerang aming sinimulan mula sa kursong aming kinuha. Naging masaya naman ang aming naging usapan at natuwa ako nang ipinaalam niya sa akin na siya’y tanggap na sa trabaho at sisimulan niya ang kanyang unang araw sa trabaho nung nagdaang dalawang Lunes.

Matapos ang kainan ay minabuti kong dumayo sa kanilang tirahan upang maibigay niya ang mga araling aking re-rebyuhin para pumasa sa iksameng aking kukunin.

Mula SM ay nilakad namin pahilaga ang maliit na bahagi ng Dr. A. Santos Ave., tumawid kami papuntang kanan, at naglakad pa muli ng kaunti hanggang umabot kami sa tulay ng San Dionisio. Inakala kong lalampas pa kami sa tulay ngunit napatigil ako nang sinabi niyang “Pre, dito tayo”. At sinundan ko siya pababa sa dalawang ga-dipang daang pababa sa tabi ng tulay, tumawid sa daanang gawa sa kahoy at narating na namin ang kanilang tirahan.

At sa sobrang pagkamangha ay napaupo ako sa kanilang papag na nagsisilbi nilang sahig. Nakilala ko ang kanyang ina at mga kapatid na nung mga oras na iyon ay kumakain ng kanilang tanghalian. At kinuha niya mula sa taas ng kanilang silungan na nagsilbing kanilang cabinet ang isang karton kung saan nakalagay ang lahat ng mga xerox copy at reviewers na kanyang pinag-aralan at binigay sa akin.

Nang matanggap ko iyon, sinabi kong babasahin ko muna lahat at saka na lang kami magtuos kinabukasan tungkol sa mga bagay na hindi ko maintindihan na kanyang pupunuan.

Kinabukasan, Linggo ng hapon, pagkagaling sa simbahan ay dumating ako sa kanilang bahay. Naabutan ko don ang kanyang Ama na habang dinuduyan ang kumot na nagsilbing higaan ng kanilang bunso’y nanonood ng basketball at ang kanyang ina’y sumisiyesta. Wala ang kaklase ko. Yun pala’y pumunta sa isang computer shop sa may bahagi ng San Dionisio at rumenta ng dalawang oras dahil naglaro ng dota. (yun ang paborito niyang past time at recreation nya). Nasabi ko sa nanay niya na ayos lang sa akin ang maghintay, at habang naghihintay ay binasa ko ang mga reviewer niya na ibinigay sa akin. At siyempre, dala ang camera ni kuya Edmund, pumitik na ako ng ilang litrato.

Alfante's Residence, San Dionisio Bridge, Parañaque City

Hindi ko mawari na iyon pala ang kanyang buhay na kinamumulatan niya araw-araw sa nakalipas na apat na taon. Kaya gayon na lamang ang pagkaantig ng puso ko na sa kabila ng ganoong sitwasyon ay nagpapakapanatili siyang matatag. Ang tatay niya’y isang construction worker at welder na nung mga panahong iyan ay namamasukan  sa EPZA sa bahagi ng Rosario, Cavite dahil may winewelding siyang bubong ng pabrika doon. Ang kanyang ina nama’y nangangalaga sa kanyang apat na kapatid na sumunod sa kanya. Maigi nga’t may kataasan ang bahaging iyon at kapag umuulan ay di inaabot ang papag nila dahil katabi lang sila ng ilog.

Ang “frontal view” mula sa kanilang papag.

At tinuloy kong binasa ang mga reviewers na kanyang ibinigay sa akin. Partida niyan ay kasalukuyang nanonood ang kanyang Ama ng basketball. Pinilit kong intindihin ang bawat katagang aking binabasa upang di ko ito malimutan sa araw ng pagkuha ko ng iksamen. Naalala ko siya bigla at naisip ko, “kung siya nga, kaya niyang mag-aral sa ganitong lugar, kaya ko din gawin dito.” Sa bawat minutong dumadaan ay sinulit ko ng husto ang pag-re-review sa bahaging iyon ng kanilang bahay.

Habang nagaganap iyon ay sinubukan kong ilagay ang aking mga paa sa kanyang sapatos. Naisip ko ang kanyang mga saloobin habang nakikita niyang naghahanda ang kanyang ina ng kanyang baon kapag papasok siya sa skul. Ang pagpupursige niyang maging magaling sa klase at kung paano siya nakakapag-aral ng maigi sa kabila ng lugar ng kinatitirikan nila. Ang pakiramdam na bumabagabag sa kanya kapag nais niya pang mag-aral ngunit dahil sa kahirapan ay lumilimita sa kanya at sinasakripisyo niya na lang ang mga ito. Sa kabila ng nagsasalimbayang emosyon at mga hinuha ko sa kanya habang nakaupo sa papag nila’y nagbunga naman ang aking determinasyon. Nakatagal naman ako ng mahigit isa’t kalahating oras sa pagbabasa’t pag-unawa ng mga inaaral ko. Na halos wala pa sa kanyang kalingkingan kapag ikinumpara ko ang aking saglit na karanasan sa kanya.

At sa wakas, dumating din ang aking inaantay. Kinamusta niya ang kanyang ina. Ang kanyang nanay naman ay sinabihan siya na bakit hindi man lang siya umuwi ng maaga at inantay siya ng kanyang bisita ng mahigit kumulang dalawang oras. Hindi pa nakapagmiryenda ang binata. Humigop siya ng kape sa iniinumang baso ng kanyang ina at matapos niyang ilagay ang papel na kanyang bitbit sa kanilang papag ay kinausap na niya ang kanyang naturang bisita.

         At nagsimula na kaming magtuos, tinuruan niya ako ng basic Algebra at ilang mga paksa sa hydraulics, mga computation at mga tips sa pagbabasa ng mga measuring instruments na ipinaalala niya sa akin dahil medyo nakalimutan ko na dahil sa mga iba’t ibang bagay na aking pinagkakaabalahan. Sa gitna ng kanyang pagtuturo sa akin ay di na namin namalayan na lumubog na pala ang araw. Maigi na lang at napasadahan na namin ang kailangan kong aralin at madali na lang sa ‘king pag-aralan ito at kailangan ko na lang maghanda para sa iksamen kong naka-skedyul kinabukasan. (Litrato sa Kanan: Si Reiner at ang kanyang Ina).

                           

Siya ang aking kaklase na si Reiner Alfante, disinuebe anyos. Siya ang pinakabatang may hawak ng Aircraft Maintenance License na iginawad ng Civil Aviation Authority of the Philppines (CAAP)sa kanya matapos niyang maipasa ang iksameng may 10 subjects kasabay ng pag-aaral niya sa PhilSCA.

            Alas-syete pasado na pala. Niyaya ko siyang samahan ako sa taas ng tulay dahil ako’y papanaog na. Bilang pasasalamat ay inabutan ko siya ng dalawang kulay ubeng papel upang kahit papaano’y di na siya manghingi sa magulang niya at para may sarili siyang panggastos at pamasahe din pagpunta niya sa PALExpress kinabukasan. Nag-usap pa kami ng ilang minuto at pumara na ako ng jeep papuntang Baclaran para puntahan ang sasakyan kong bus pa-Clark kinabukasan.

           Hindi lingid sa mata ni Pepito* ang tuwa matapos ang pangyayari. At ang mga bagay na nasaksihan ko sa lugar na iyon ay nag-iwan ng marka sa aking alaala.

          Tunay ngang walang makapipigil sa taong determinadong maabot ang kanyang ninanais sa buhay. Ang nasaksihan kong buhay ng kaklase kong ito ay nagpamulat sa realidad na kinabibilangan ng ating henerasyon ngayon at nagbigay inspirasyon sa akin na lalo pang mag-pursigi katulad ng kanyang ginawa ni Pepito sa kanyang sarili.  At dahil kasama ko ang Diyos, karamay ko siya sa pagtupad ng aking mga pangarap na nais ko ding maabot sa buhay.

         Marahil sumagi din sa isip niya na makakahawak din siya ng mga eroplanong kanyang naririnig kapag ito’y dumadaan o kaya kapag ito’y kanyang nakikita mula sa kanyang pwesto sa ilalm ng tulay.** At di na malayong magaganap na ito sa kanya. 

       Sinong mag-aakala na ang pinakabatang may lisensya ng pagiging mekaniko ng eroplano ay nakahanap ng kanlungan sa ilalim ng isang silungang bato?

 **eto ang senaryong sinasabi ko.

-------

*palayaw na ibinigay ng mga kaklase ko kay Reiner.

P.S.: Pre, eto na yung pangako ko. Para sayo ‘to. Haha.

"Beneficial Contrasts."

I‘ll try to make this thing succinct as possible.

Let me share to you how these two things affect our lives. Here it goes.

Consistency. Our dictionary in our house implies, “(the) reliability or uniformity of successive results or events.” We can relate this aspect on the human attribute as an individual who does a particular thing constantly whatever happens.

And so we are made known by the things we do constantly. Therefore, we have to be accountable on the things that we do for we can be defined by our own consistencies. There are consistencies that are beneficial and there are those that are not. We must see to it that the negative consistencies must be changed and let the positive ones be retained. We cannot make it on our own for we are subjected on one thing that is constant. But if we have a divine perspective and reason why we will purpose it in our hearts to remain consistent on the (good and beneficial) things that we do, transpiring this word will never be too hard for us to exercise. The background of this idea rests on this verse that’s sometimes taken for granted yet if we contemplate it further depicts the best example of what consistency is all about. “Jesus Christ is the same, yesterday, today and forever.”*

I am really grateful that we have this someone who’s love, concern, and plans for us never changes in which we can fully trust, fully rely, and fully depend our lives with. I was just wondering if Jesus, for the longest time running (in respect to our timetable), thought of having a break of doing what He’s doing. Let’s say a day-off. I can’t imagine what will happen. But thank God He’s not bound to our limited time (for a day to Him is a thousand years to us) and He has no problem of enjoying and remaining who He is, and doing what He does to us. :)

 Experiencing Jesus, His love, and His power in every joys and pains and every highs and lows of our lives has given us a substantiation to say the He will stay the same no matter what. How good it is to adapt that kind of consistency in the things that we do in ourselves and what we do for others.

In this fast paced, changing, deceitful world, authenticity does matter nowadays. It can make us different from others and it just shows up when we do or act certain things that we do continually. And the world needs someone that they can trust. What you do constantly will always serve as your trademark which can impact and inspire others. Never diminish the importance of your consistency wherever you are, whatever you do, and to whomever it may be given. You never know how it blesses, motivates, and encourages the people who sees and observes you.

Consistency can also be defined as the capacity to remain faithful always. By grasping the revelation that the consistent one lives inside of us, we can have the same attribute in doing what’s right and necessary constantly in every facets of our lives knowing that God is at work with us and we do it for the sake of the consistent one who lives inside of us.

Change. From the same source it states, “A transformation or transition from one state, condition, or phase to another; the act, process, or result of altering or modifying.” It’s a good thing that can happen to make you and this can be the worst thing as well to break you.

We embrace change to improve, develop and expand ourselves more even greater. A crucial event that takes place as we realize things and when embraced properly makes us becoming more efficient, more significant, more lively, and most of all, more wisely. The premise of change that we should undergo in our lives must not be based on the standards of this world that’s always trying so hard in altering the divine identity we already have, and tries to mislead us to get our approval from it to determine our sense of value, worth, and significance that’s so hollow and superficial. But good thing there’s a passage that speaks about the basis of the change that we must subject our lives with.

The idea of this thing rests on this verse. “Don’t copy the behavior and customs of this world, but let God transform you into a new person by changing the way you think. Then you will know what God wants you to do, and you will know how good and pleasant and perfect His will really is”.** We must let God transform us first. On our part, there’s a course of action that must occur. By changing the way we think of ourselves, of who God is to you, of the perspective that you want to see in yourself, and by seeing change as an avenue for change, a transition process by His Spirit takes into play. And it just happens when you read His Word and you seek His presence daily. When we desire to change first what’s on the inside, it’s easy to make it on the outside. Through time as we pass through this process, God is revealing unto us what are the things that we must do. Then, out of our own desire and discipline He gives us the willingness and the enablement to obey His purpose, and guess what happens eventually? We become aware of God’s direction, and change is manifested to us.

And it takes a recklessly abandoned permission from us to make it transpired. As we let God do His thing for us (being a transformer) and we do our thing for Him (being the doer), we’ll see change as an asset to modify our beliefs and standpoints, correct our habits, and rectify our behaviors. Well, it is easier being said than done but when we embrace change under God’s standards, the benefits are immeasurable and we will be changed from glory to glory.

From that change, we can impart it in every aspect of our system, every pillar of society, and in every part of our nation.

We are changing. That’s a fact. But the question is, “Is it for the better?”***

To be changed by Him is the greatest cry we can ever ask. To bring change for Him is the greatest thing that will never be an unending task.

                                           ---------

Your consistency calls for change. And your change calls for consistency. It’s good to make a decision to change and then to follow through the discipline required to make that change permanent. It’s good as well to make a choice to be consistent, and consider the changes you’ve gone through to make that consistency change you forever.

These words are cheap compared to the costs of actions that you’ll do when you observe these things in life. Actually, we’re doing these two things that we are unconsciously aware. What I’ve shared is just a matter of maximizing these two things albeit contrasts are relatedly beneficial to us when applied correctly in every manner of our lives (in studies, work, family, relationships, ministry and everything) until you die.

Consistency and change are two great opposite aspects that can never be united because of the differences that it emphasizes. But only at these two words also we can reach success, stability and fulfillment we want to see in our lives. Think of the things that you want to do in life, and I bet you cannot set aside these two things and realize that you can’t live without these two, finding yourself in the end doing the two.

This has served as a great reminder for me as well and applying it at this moment of my life where I’m in today, I came into this realization. I want to be consistent but not to the point of being stucked. I want to be changed not because of sheer obligation but because of the transformation that I want to manifest in me by God.

         Only in these two contrasting things you can experience great and lasting benefits.

-----------------------------

* Hebrews 13:8 (TEV)

**Romans 12:2 (NLT)

***a Facebook status gleaned from Geromel Benedict Imperial

"Ang Gising."

    

    Just in case hindi niyo naintindihan yung kuwento ko nung Linggo, heto yung written form ng message na gusto ko i-point out sa CG natin na halos nagkanda-utal-utal sa pagbabahagi sa inyo. So heto yuntg comprehensive detail nung kuwento. 

    Last Sunday morning, I told my dad that I'll gonna drive the cab for him going to church dahil puyat siya sa kadahilanang alas-dos ng madaling araw na kami gumarahe. Matapos kaming pamilya na makapagbihis at sumakay na ang lahat sa multicab, sinimulan ko na itong patakbuhin.

   Habang natakbo ang sasakyan ay kasalukuyang sinesermonan ng tatay ko ang kapatid kong babae dahil hindi siya maka-get-over sa inasal niya na sinagot niya ito ng pabalang kagabi nung nagtatanong si Papa sa kanya. Nang matapos magsalita si tatay sa gitna ng aming biyahe ay panumandaling umiglip siya para makabawi ng kaunti sa kanyang puyat.

     Galing sa National Road ng Molino ay lumiko ako pakaliwa sa Daang Hari na kung saan ay matapos ng ilang oras ay muli kong dadaanan dahil dito kami nanggaling ni Papa kagabi. Pinatakbo ko ito sa kaangkupang bilis na nararapat para sa daan na iyon para makarating kami ng maaga sa church.

    Sinabi ni tatay, "Paul, wag ka nang dumampot ng pasahero, dumiretso na lang tayong church". Kadalasan kasi'y isinasabay na namin ang mga pasaherong madadaanan namin dahil kami'y nasa ruta naman. Pinaalalahanan ako ni tatay na maging marahan lang sa pagpapatakbo pagkat maaga pa't hawak pa namin ang oras. Pero pinadaan ko na lang sa hangin ang paalalang iyon dahil nakabaling ang aking atensyon sa daan at dahil ako ma'y puyat din. At si tatay ay papikit-pikit na umiglip pero ang diwa niya'y nasa daan..

    Makalipas pa ang ilang minuto ay dumating kami sa bahagi ng Seaside. Aminado ako na medyo wala sa huwisyo ang aking pagmamaneho nung mga oras na iyon at sa di inaasahang pagkakataon ay nadaanan ko ang lubak sa bahaging iyon na parati kong iniiwasan kapag kami ay nasa tipikal na araw ng pamamasada. 

Nagising ang tatay ko at nagsalita, "Paul, ayusin mo nga iyang pagmamaneho mo, araw-araw mo nang dinadaanan iyan, alam mo na ngang lubak iyan, diniretso mo pa din. Hindi mo pa iniwasan." At bigla akong nagising at sinimulan kong pakinggan si tatay sa pagsasalita niya.

Dagdag pa niya, "Hindi ka lang basta-basta nag-da-drive. Alam mo Paul, lahat iyan ay may koneksyon sa spiritual life mo iyang pag-da-drive. Yung sasakyan ay parang ikaw din mismo. Yang buhay mo ay parang daan iyan. Parati kang lumalakad sa buhay mo at dahil pamilyar ka na ay alam mo na ang mga lugar na dapat mo nang iwasan. Parati mo nang dinadaanan ang lugar na ito. Alam mo na yung mga bahaging may lubak. Dapat ay gamitan mo ng diskarte ang pag-da-drive mo. Sa buhay din, iwasan mo ang mga bagay na dapat mong iwasan, hindi mo na kailangang gawin muli ang mga bagay na mali. Sa pag-aayos nitong cab, kapag di natin inayos at hindi ito makabiyahe, maraming maapektuhan. Gayundin sa buhay natin, pag di mo inayos yung dapat mong ayusin sa buhay mo, may mga bagay at taong madadamay. Kapag di mo inayos ang pagmamaneho mo't di ka nanatili sa linya, marami kang makakagitgitan. Gayundin sa buhay mo, pag di mo inayos ang iyong paglalakbay sa buhay, meron kang matatamaan, at meron kang masasagasaan. Hindi lang ganon ang pagda-drive, anak. May madadampot kang aral kahit sa mga simpleng bagay na ginagawa mo. Gamitan mo ng diskarte habang nagmamaneho ka."

    And there was a moment of silence. Nang pumreno ako sa bahagi ng T.S. Cruz dahil sa speed humps at nag-change gear ako ng segunda para makabwelo muli ang sasakyan sa momentum ng takbo nito dahil sa pagbabagal na isinagawa ko, pang-arangkada ng sakyan, revelation came to my senses.

   Sinimulan kong namnamin yung mga sinabi ni tatay and my eyes became enlightened because of the incident that had happened and what my dad has told me after that. Napaalala sa akin ng pagkakataong iyon na huwag tayong magpatangay sa kapamilyaran ating kinapapapamuhayan. Kailangang maging alisto at alerto parati tayo sa mga bagay na parati nating ginagawa.

    As we always pass in our daily grind of life, we are honed and harnessed and through our daily experiences, we act, we fail, and we discover things. Through these events, we are being taught of the things that we should do in life. And as we know it, we should apply it always, even in its tedious and repeated process.

    As we make ourselves aware of the things that we do, we should not miss the opportunity to do what's necessary and what's right in every situation that we are doing. As we live our lives carefully being aware of the things that we must do, we can avoid the inevitable slumps that we can pass in this road of life. A few mistakes are forgivable but we shouldn't live as fools to do the same wrong thing again and again. We can live and learn, and live and learn wisely.

    BIlang pagtatapos, sabi sa Ephesians 5:15-17 (TLB), "So be careful how you act; these are difficult days. Don’t be fools; be wise: make the most of every opportunity you have for doing good. Don’t act thoughtlessly, but try to find out and do whatever the Lord wants you to."

    We can carefully live our lives if we decide it in ourselves to make it lived carefully.

    Iyan ang isang magandang paalala na kailangang isaisip. Hindi porke nakasanayan nating gawin ang mga bagay-bagay ay ganun-ganun na lang. Sikapin natin na sa lahat ng pagkakataon ay gawin natin ang mga bagay na nararapat, tama, at kailangan sa bawat sitwasyon habang natakbo tayo sa daan ng buhay. At kapag ito'y isinapamauhay, makakarating tayo ng matiwasay at ligtas sa ating kanya-kanyang paroroonan.

    Maganda ring may co-pilot ka habang nagmamaneho. Kasi masasabi niya sa iyo ang mga diskarteng dapat mong gawin, magpaalaala sa iyo ng mga bagay na dapat mong ikunsidera habang nagmamaneho at ang pinakamaganda sa lahat, ipaiwas sa iyo ang mga lubak na inyong dadaanan dahil ito'y kanyang una na niyang nalaman at ayaw niyang daanan mo pa iyon. 

    Masaya ako na nariyan ang aking ama habang ako'y nagmamaneho. Pinagpapasalamat ko din yung mga taong nakasama ko sa aking tabi kapag ako'y kanilang pinagmamaneho. Alam kong hindi habang panahon ay sila'y nasa aking tabi. Kaya hangga't maari ay sisikapin kong ariin ang mga bagay na sinasabi nila kapag nagmamaneho ako. Kasi dadating ang panahon na ako na lang ang magmamanehong mag-isa, at maaalala ko parati ang lahat ng gabay na itinuro nila sa akin habang sila'y nasa tabi ko at i-apply ko ang lahat ng kanilang itinuro.

    Sa espiritwal na perspektibo naman, si Kristo ay parati nasa atin upang tayo'y kanyang gabayan. At kung parati kang nakikipag-niig sa kanya, malalaman mo ang mga bagay na gusto niyang sabihin at magkakaroon ka ng direksyon sa lugar na iyong tatahakin sa buhay na ito. At hindi ka mapapariwara.

    Salamat sa lubak na iyon. Ang malakas na kalabog na natamo ng gulong ng multicab na siyang nagpayanig sa buong sasakyan ang siyang nagpagising sa natutulog na diwa ng puyat na binata.




------------------
*biyahebluesattheyellowmulticab.

"In His Eyes."

Friday. 11:07 am. 

Chowking Starmall Alabang.

After eating a bowl of Chao fan and drank a glass of water, I stayed for a while as I was waiting upon my Pastor’s reply in my text message due to an invalid account that he has given me to deposit a particular cheque. I was sitting on a two-chair-one-table side of this eatery when suddenly an old man sat in front of me adjacent to the position where I am sitting. He’s wearing a checkered black rusty polo with thick gray-colored jeans and blue colored rusty slippers. He’s just relaxed and composed when he sat down in front of my table. Others can notice that he’s old enough due to his wrinkled forehead and his crown of glory that shimmers like silk. It was just a typical set-up for me and that old man to eat on that fast food chain just to fill our hungry tummies.  But as I stared intently on that man, as one of the crews of the store had handed over a set of spoon and fork for Him because he was too slow to move to get it for Himself, these thoughts have quickly emerged on my head that even I became so startled when these thoughts had simultaneously came out in me and typed it on my phone.

I want to make my life count. I don’t want to waste every single moment that’s passing in me. The seconds that turns into minutes, which evolve into hours and eventually becoming days, weeks, months, years, and decades that quickly fades and passes by. I don’t want to let myself be stuck, kill time, and let it go without accomplishing something.

I want to make my life count. I want to be a vessel of the things that God has been imparted in me and share it to others so it can multiply and expand.

I want to make my life count by not repeating the same stakes and mistakes of those people that I know personally that even at this point of time are experiencing its repercussions and leaving them like helpless.

I want to live wiser. I want to make this life of mine lived at its fullest and take pleasure in it. I want to discern carefully and wisely every opportunity that God’s giving me every single day and do necessary and right things that I must do.

I want to make my life count with those people who know me and knows me deeply. I will always be committed to give my life and spend my time purposefully with my family, friends, and loved ones. I will always be open to receive help from others yet I‘ll see as well to it that I will never be a burden to anyone else. I want to sow more seeds of care, love and concern, serve them at the best way I know, respond unto them in the greatest way I know, that I may reap it eventually.

I will preserve myself - to live with character and integrity. For the sake of the people who love me, trust me, believes in me, and teaches me. And also, for the sake of the one who faithfully waits for me.

I don’t diminish the fact that the reality that I’m living can make me or break me. I know that this life and its challenges will become more fiercer, the battles will become more harder, the attacks will become more subtler, but knowing as well that greater is He who lives inside of me than he that is in the world, I will be more firmer, I will stand stronger, I will live wiser.

I want to make my life count with the blessings I receive right now and the blessings that I will receive in the future. That I may become a blessing to those who have blessed me and to bless whom God wants me to bless with. And the joy of giving; it just enlarges our hearts that we may be filled more with what God gives us in our lives ‘til it overflows.

So that when I reach my old age, I can say to myself and God as my witness that I really made my life accountable. That I lived this life significantly and letting it lived until eternity eats me up.

As that old man finished his meal, he also stayed for some minutes to let the food he had eaten fit in his stomach. I don’t know what His background is or the situation He’s going at that moment. I was just thinking why he has to eat alone with himself. Maybe he’s living alone. Probably, he just visited that store to reward his success and give remuneration in the efforts he has made that morning. Well, I hope that he has no regrets and he had attained the fulfillment he wants to achieve in life. And there he is, sitting with me, enjoying the meal he has paid and savoring the moment of tasting the sweet flavors of life.

Then he stood up, started to walk and left the store with contentment in his eyes.

Then after pondering these words in a span of ten minutes, I didn’t notice that my Pastor had replied.  That was a moment of isolation wherein I let my spirit recapped the desire and the purpose that I want to reach while I‘m strong and young.

Thanks to that old man. It prompted me a reminder to make decisive actions now that will start change in the course of my life that I‘ll be taking in the coming years and making it count and last to eternity.

Then, I stood up, started to walk and left the store with satisfaction in my eyes.

"Buti Na Lang."

Sa totoo lang, sa mga nakalipas na araw ay may mga ikinukunsiderang mga paksa na pwede kong ipangtema sa sulating ito na siyang maaring iakma sa okasyong magtatapos na ngayong Linggo ng pagkabuhay. Tas ayun, magmula kahapon ng umaga'y wala akong natatapos.

Hanggang dumating ang gabi ng Sabado de Gloria. Sa aming simbahan, matapos ang tugtugan ng papuri’t pagsamba’y nangaral ang aming Pastor tungkol sa pagbibigay. Ibinahagi niya ang dakilang ginawa ng Diyos Ama na dapat nating pamarisan kapag tayo’y nagbigay. Napukaw ang aking pandinig. At sumagi sa isipan ko ang isang simple ngunit makabuluhang tanong. Bakit nga ba may mahal na araw?

Dahil Born-Again ang paniniwala ng kaibigan niyong ito na nakabase sa pagkakaroon ng relasyon sa aking Tagapagligtas at lubos kong batid ang pagkaunawa, esensya, at dahilan, di na ako nakapailalim sa tradisyong dulot ng okasyong ito. Binago ko yung tanong. At nabuo ang tatlong salitang ito na tanda ng ekspresyon ng pasasalamat.

Dahil diyan sa pamagat, na-appreciate ko yung epekto ng mahal na araw na nagbigay benepisyo di lang sa akin kundi pati na rin sa kay gandang dulot nito sa iba na masasabi mong mga araw na iyo ding mamahalin. At base sa aking obserbasyon sa mga nagdaang araw ay heto ang napansin kong pwede kong ikunsiderang pagpasalamatan:

Buti na lang at may mahal na araw. Kasi kahit papaano’y itinatampok ang mga palabas na isinasadula sa makulay na tabing ng may mga telebisyon ang buhay at ang pagpapakasakit ni Kristo at nagkakaroon ng buhay ang mga kwentong nakalimbag ang mga titik sa Bibliya na minsan lang dapuan ng mga mata dahil marami sa henerasyong ito’y hindi mahilig magbasa, nababasag kahit papaano ang kaignorantihan at nagkakaroon ng kaalaman ang mga manonood sa pamamaraang biswal.

Buti na lang at dahil dito’y umiiwas muna ang iba na kumain ng matataba at makarneng pagkain. At least, napapatigil panamantala ang pagdami ng kolesterol sa katawan at healthy living ang peg sa okasyong ito.

Buti na lang at dahil din sa okasyong ito’y napakabilis bumiyahe sa daan. Napabukang-bibig pa nga ng kasama kong college teacher na isa ring magaling na dancer habang papunta kami sa bahay ng aming Youth Pastor sa Laguna ay naibukal nya sa kanyang pagkatuwa, “Wow, walang trapik. Sana, araw-araw ganito”. Kahit papaano’y nakaramdam ng ginhawa ang parating bising mga daan at kay bilis makarating sa mga gustong puntahan.

Gayundin ang kaybuting epekto nito sa mga araw-araw na pumapasok sa opisina at sinulit ang mga araw na nagdaan para makapiling ang kanilang mga pamilya, umuwi ng probinsya, sinamantala na magpakaliwaliw habang gumagala sa iba’t ibang dako at ang pinakamaganda sa lahat, makapahinga.

Makapahinga sa kay bilis at nakakapagod na takbo ng buhay sa siyudad o maglagi lang sa bahay at magpakahayahay ng walang iniisip na trabaho. Naalala ko yung mga nagtatrabaho sa mga Mall na halos buong taon, Lunes hanggang Linggo, 24/7 ay inialay ang mga buhay sa pagpasok kahit pasko at bagong taon. Pati sa kuryenteng kinukunsumo ng mga establisimyento sa siyudad at mga probinsya ay nakapahinga din sa paggamit.

Sa puntong ito gagawin kong homemade style ang aking pagpalaman sa tinapay. :)

Buti na lang at dahil sa okasyong ito ay tumitigil ang oras ng mga nakararami sa kanilang mga nakasanayang mga buhay. Kahit papaano’y nabibigyan muli ang lahat na maangkin ang oras na nakalaan at gugulin ito sa mga bagay na makapagbibigay ligaya at bumuo ng mga karanasang hindi malilimutan.

At sa pagkakataong ito’y nagkukusa din ang karamihan sa mga kababayan natin na alalahanin ang Maykapal na kadalasan ay nakakalimutan dahil sa kung ano-anong pinagkaka-abalahan at binabawi ito sa mahinahon o kaya’y sa mala-sadistang pamamaraan.

Lubos kong ipinagpapasalamat na hindi na ako lumaki sa paggunita ng anumang tradisyon at ang kinamulatan ko ay ang pagkaunawa sa natapos nang ginawa ng Panginoong Hesu-Kristo sa krus dalawang-libong taon na ang nakalilipas. Wala akong pinapatamaan. Wala din akong sinasabing mali. Ang punto ko lang ay may mas nararapat at mas magandang paraan upang alalahanin siya. At di lang iyon. Makasama din natin sya parati.

Buti na lamang at dahil sa kanyang pag-ibig, ibinigay niya ang kanyang bugtong na anak. Alam mo bakit? Kasi nakasaad sa Banal na Kasulatan na “kung walang pagdanak ng dugo ay walang kapatawaran ng kasalanan”. At ang dugo na tumigis kay Kristo sa krus ng kalbaryo ay isa nang sapat na alay para tayo’y malinis, mahugasan at mabigyan ng kapatawaran sa ating pagkakasala, (kung ito ay ating aariin) at ang lahat ng paghihirap na kanyang tinamo ay para sa ating ikagiginhawa. At para mabigyang kumpensasyon ang poot ng Diyos bilang kabayaran ng ating mga kasalanan sa pamamagitan ng dugo ng kanyang Anak, hindi na tayo mapunta sa tiyak na kapahamakan at magkaroon ng buhay na walang hanggan sa pamamagitan din ng  pagsampalataya sa kanyang Anak.

Buti na lang at ginawa Niya iyon. Dahil meron akong buhay na walang hanggan na nararanasan ko ngayon. Maliban pa dun, maaari akong lumapit sa Kanya nang walang hiya at alam kong tutugunin niya ang aking mga panalangin.

Wala akong pakiramdam na isa siyang Diyos na kapag nagkasala ako e, magkaaway kami. O kaya yung pakiramdam na halos langit at lupa ang distansya ko sa Kanya. O kaya kailangang kong magpakahirap para makuha ko ang kanyang atensyon. Malaya akong hingin ang kanyang tulong at lakas, gayundin ang aking mga nais at kagustuhan sa buhay ng walang pagdadalawang-isip dahil ako’y banal, matuwid, karapat-dapat at kampante akong ipagkakaloob niya iyon ayon sa kanyang kalooban.

Oo. At ang lahat ng iyan ay dahil kay Kristo. At dahil din sa kanya, patuloy akong magiging benepisyaryo ng tunay na kapayapaan at kaligtasang di ko makukuha kahit saan. Pati na rin ang kaligayaha’t kapahingahang saglit lamang na ipinagkakaloob ng panandaliang okasyong ito.

Buti na lang din at itinakda ng Diyos Ama na mabuhay siya sa ikatlong araw. Ito ang siyang pinakamatibay na saligan at patunay ng aking pananampalataya. Kasi kung hindi, walang saysay ang mga sinasabi ko ngayon.

Kung kakamadahin ko sa mababaw na pagtatalastas, parang ganito. “Tapos na ang boksing, magtiwala ka na lang sa Kanya.”

Pagsampa ng lunes, balikan na ang mga tao at makalipas ng isa o dalawang araw, balik-normal na naman ang buhay. Ngunit pwede na nating huwag balikan ang mga bagay na nakasasama’t nakapagpapahirap sa atin dahil ang ating tagumpay, tatag, saya at biyaya ay nakasalig lamang kay Kristo at sa kanyang natapos na ginawa sa krus na minsan lamang namatay at nabuhay muli na siyang tanging tagapagbigay nito sa atin. At maranasan ang buhay. At sa kaso ko, buhay na kasiya-siya na aking mararanasan at tutuloy lang hanggang sa aking pagpanaw. Pinagtagumapayan na rin Niya kasi ang kamatayan.

Buti na lang talaga at ang Diyos ay nagbigay ng lubos at walang panghihinayang. Mayroon akong tinanggap. Sapat na upang ako’y maging maligaya sa aking pagpapasalamat dulot ng kanyang pagmamahal sa akin.

Buti na lang at naituro ito ng aming Pastor. Meron akong naisulat at naibahagi. Pinanariwa nito muli ang mga bagay na meron ako na kailanma’y mananatiling akin.

Nabuo rin ang salitang “tamang ligaya”sa akin nitong nagdaang araw. Ewan ko kung bakit. :)

Paano na lang kaya kung walang mahal na araw? Hindi na rin ako maghihinuha.

Hindi ko na lang din iisipin kung sakali.

Buti na lang talaga meron. :)



---------

Panginoon, salamat po sa inyong pagmamahal. Ako'y patuloy na mabubuhay sa ibinigay mong buhay. :)