Ang Huling Pagpasan

Nanawagan ako para sa hustisya.

Kanino ko ibabaling ang sisi?
Sa init ng araw?
Sa dami ng tao?
Sa tagal ng pag-andar?

Hindi naman siguro magiging katanggap-tanggap kung sa ganitong mga anggulo ko isisi.
Sa dedikasyon niya sa panata?
Sa kanyang katapatan?
Sa tindi ng pananampalataya niya?

Paano mabibigyang katarungan ang kanyang pagkamatay?
Sinong dapat managot?

Ang mga tao?
Na mas nakatuon ang atensyon na mahawakan ang poon kesa asikasuhin ang kalagayan niya?

Ang tradisyon?
Dahil sa pinagaling siya sa sakit kaya naman naging bahagi siya nito ulit?

Siya?
Na dahil sa kanyang kasigasigan ay di na inisip ang sarili na sa kasamaang-palad ay humantong sa pagkakakitil ng kanyang hininga?

Ang kanyang sariling desisyon?
Na dulot ng marubdob na paniniwala'y sinawing-palad at pumanaw na lang ng ganoon?

At lalo ko pang ikinababahala ay ang kanyang pinaroonan matapos siyang magcheck-out bigla sa mundong ibabaw.

Saan kaya siya napunta?
Sa langit kaya o sa impiyerno?
Iyan kasi ang nakasaad sa Bibliyang binabasa ko at binabasa din ng mga katoliko na pupuntahan lang ng tao.

Kasi kung may isang-daang porsiyentong makapagtitiyak sa akin na maganda ang kinalalagyan niya ngayon (batay sa pamantayang isinasaad sa Banal na Kasulatan [o Bibliya]), dito pa lang, tapos na ang usapang ito.

Kaso sa aking pagsasaliksik (kasabay ng pag-andar ng andas hanggang sa maipasok ang poon sa simbahan) ay wala akong makita, kaya nag-aagam-agam ako para sa kaligtasan ng kanyang kaluluwa.




Oo, mga kaibigan. Naghihinay-hinay ako kasi ayoko lumitaw na parang may pinapasaringan.
Uunahan ko na kayo. Wala po akong intensyong kumondena ng anumang paniniwala at nirerespeto ko ang anumang pinaniniwalaan ng bawat indibidwal.




Imulat lang sana natin ang ating mga mata. Buksan ang ating mga Bibliya. Unawain natin ang sinasabi ng Diyos sa atin at ano ba ang tama at dapat nating gawin upang makalapit tayo sa kanya. Para masuportahan iyan, sinasabi sa Juan 14:6,

"Ako (si Jesus) ang daan, ang katotohanan, at ang buhay. Walang makakapunta sa Ama kundi sa pamamagitan ko."

Papasimplehin ko na.
Rektahang paglapit sa Diyos sa pamamagitan ng Panginoong Hesus. Na hindi nanatiling pinapasan ang krus. Kundi isang personang buhay at napagtagumpayan ang lahat. At nais mamalagi sa atin kung siya'y tatanggapin.


Hindi ko alam kung ano ang istorya ng buhay niya.
Naghahanap lang ako ng hustisya para sa kanya at sa paniniwalang nagpalagot sa buhay niya.
At di malayo na susundan iyon ng mga iniwan niya.


Nakasaad din sa banal na aklat na sa pamamagitan ng kanyang biyaya (grasya), tayo ay naligtas, at di sa ating mga sariling gawa, upang walang sinumang maaring magmataas.

Hindi ko pinapatamaan ang mga taong nakiisa at sumama sa buwis-buhay na tradisyong bahagi ng papanampalataya ng relihiyong kinamulatan ng bayang ito. Ito kasi ang paraan ng pag-uugnay ng kanilang mga sarili sa diyos na pinaniniwalaan nila.

Para sa ikababatid ng makakabasa, isa ang tatay ko sa mga debotong sumasali sa prusisyong iyon taon-taon. Noon yun. Buti na lamang at siya'y inabot ng Diyos sa kanyang kalagayan, nabuksan ang kanyang mga mata, at nasumpungan ang liwanag.

Napapaisip lang ako.
Kung wala sa mga ito ang dapat managot, sino ang maaring sumagot?

Kasi kung wala, lilitaw siyang isang biktima.

Ang lahat ng bagay ay may dahilan. Ang kanyang pagkamatay ay may dahilan.
Isa na riyan ang dahilan para makapanghikayat ako sa henerasyong ito na magbasa-basa din ng Bibliya pag may time.

At masasabi ko mula sa isang patas at mapagpakumbabang pag-aanalisa na may hindi tama sa dahilan ng kanyang pagkawala. At kung anuman ang dahilang iyon, kayo na ang humusga.
Wala kasi ako sa posisyong gawin iyon.

Ibinibigay ko na ang paghatol sa henerasyong ito na kakunti lang ang nagbabasa.

At ikaw na mapalad na bumabasa nito, masumpungan mo kahit papaano ang tunay na katotohanan para makapag-analisa din, magbigay-kaliwanagan, at makapagpalaya sa iyo.




At kung naunawaan mo ang nais kong iparating sa likod ng mga pangungusap na ito sa paglipas ng panahon, sa Diyos ang papuri.

Iyon ang hudyat na dininig na ng mahabaging langit ang panawagan kong mabigyan ang nag-iisang namatay ng katarungan.




------------------------
Para sa malaman ang kabuuang istorya, bisitahin niyo ang link na ito:
http://www.gmanetwork.com/news/story/401043/news/metromanila/devotee-escorting-nazarene-image-dies-during-procession

Behind the Steering Wheel.

And at that moment, there was this silence.

The silence that overpowered the music that's playing inside the van. The silence that made my ears pause from its audibility that even the hum of a revved-up engine became unnoticeable. The silence that made my friends nap for a while that morning to endure the almost 89-kilometer part of that roadtrip.

And what fascinates me at the same time is, I try to see myself to observe what I'm doing at that particular moment and the thoughts that occupied my mind (as if I became separated from my body and watched myself from a close distance).

It was a silence that made my inmost being to be quiet, not because I wanted to, but was given, taken for I am expecting that I can get something in that state of reticence. And my expectation made an avenue for its manifestation.

I became speechless.

As my eyes have acknowledged its focus from the road that I'm looking at to the skies that I see above and the luscious green fields that I see in the side. My eyes have recognized a scene which turned out to be a picture in me. It was a picture that speaks of the reality that I realized that I must enter in this season of my life. A picture that speaks of the vastness of opportunities this life can offer. A picture that also expresses the wideness of thoughts that God has prepared for me. A scene that also tells that the road is laid out for me. A picture that conveys a message.

That the great things that I will be experiencing in this life are not behind of me but are in front of me.

And from that picture, it stirred up an affirmation inside of me.



I will press on.
Not only for the sake of just moving along but also for
the purpose of living this life for a greater cause that in
its extravagance had made me pause.
That is to know even better the Great Person behind
why the things that I've seen at that scene were created.

I have a long way to go. Yes.
But the fact that I am running on the right way and guided
by the right directions makes me assured that I am moving
forward towards my destination.

I will enjoy the journey.
Not only to fight the boredom that it inevitably brings but
because of the awareness that every moment in every travel
is meaningful and significant. Therefore, I don't have to be in a hurry.

I will never lose sight of what's in front of me.
Not only for the sake of its necessity but for the reason of destiny
which has been arranged beforehand and therefore I must align
myself and see myself going towards that direction and never
get off-tracked.

I will take this trip wisely. Not recklessly.
For it will not only save up my time and energy but protect me
as well from any move that can put me into jeopardy and end up
like that car accident that I saw as we are pacing along the way.

Oh, let Your presence go with me.
For it will be the sustenance of my soul to continually walk in
this demanding standards of life.
For there will be times that I have to maneuver it alone and
you will be my strength to withstand that I may neither slumber
nor sleep.
Not by my might, nor by my power, but by Your Spirit.
I will never be alone knowing that you will always be at my side.

I wish I've captured the scene that I saw with the camera that I borrowed but opportunity didn't gave me a chance. I guess it was destined to be so, for it is good for now that it will just be printed first in the deepest thoughts of my memory.

Who knows? Maybe someone can make that invisible image become a visible picture for me someday. Well, I entrust that to the fate that has this trip that's more powerful than me.

I personally enjoyed the privilege to drive the vehicle that day.

(Because I enjoyed a whole day sleep after that as I went back home).

It was an honor to sit in the front especially at the driver's seat. A humble seat which paved the way to see in advance the beauty of life that's waiting for me as it is revealed by the Maker of that beautiful scene that I saw.

As we are nearly approaching to the exit point, I saw the toll gate ahead. The van started to decelerate as I relieved my feet from tapping on the accelerator pedal. I have recognized the fact why doing it was necessary.

I have to pay.

And as I've shifted the gear knob from 5th gear to neutral and slowly tapped on the brakes,

the moment of silence quickly disappeared.